Leids Cabaret Festival 2016

Twee solisten en een duo, dat waren de finalisten tijdens deze editie van het prestigieuze Leids Cabaret Festival. Als eerste mocht Marco Horta Lopes, een oud-student van de Koningstheateracademie in Den Bosch, die inzette op ‘hoe goed we het hebben’. Er zit geen vleugje cynisme in de toon van Lopes; hij meent het écht. Ook met hemzelf gaat het goed, ook al wordt hij enkele malen afgewezen of wordt hij voor Turk uitgemaakt (Lopes is Portugees). Het lijkt hem allemaal niet te deren. De vrolijke dansjes en positiviteit ten spijt, Lopes houdt het klein en persoonlijk en daarmee doet hij zichzelf tekort. Zijn egocabaret nodigt nog te weinig uit om uitgedaagd te worden, al is dit wellicht een kwestie van bijschaven en lef tonen.

Als tweede mochten Joosen en De Jager het proberen. Een Rotterdams duo dat met een geweldig spektakel het gehele podium vult. Lekker veel energie, drukte, slapstick, muziek, een flitsend decor: heerlijk om naar te kijken. Hoewel ze met fraai verpakt engagement komen en wel degelijk wat te vertellen hebben, oogt het nog wat ongepolijst en verliest de zeggingskracht het van de snelle schakelingen. Zo hebben ze meerdere sketches, waaronder het gebruik van drive-bestanden, het gebrek aan protest en een banenshow op televisie. Dit soort jongens mogen vaker de theaters bestormen. Het is fris en ongedwongen en had op basis van hun gedurfde experiment en potentie best tot winnaar mogen worden uitgeroepen. Hopelijk gaan we ze nog vaker zien, los van de finalistentour.

Dan de uiteindelijke winnaar: Martijn Kardol. Hij won al eerder het Groninger Studenten Cabaret Festival en de publieksprijs van het Griffioen/Zuidplein, dit keer dus een dubbelslag in Leiden. ‘Sis is my moment soe shine’, zei hij met veel gevoel voor spraakgebrek. Zijn programma is gebaseerd op zijn ambitie om musicalster te worden, of specifieker: Tony Manero. Ondertussen moet hij zich verantwoorden voor de keuzes die hij maakt. Zo wil Kardol geenszins lastiggevallen worden door wervers van goede doelen (en komt hij met creatieve oplossingen), moet hij zijn auditie bekopen met een pijnlijke spagaat en wordt hij telkens afgewezen door het meisje van zijn dromen. Kardol zingt er hartstochtelijk over, terwijl hij de grootste moeite heeft om als held op het podium te staan. Dat is zijn intentie dan ook niet; de stiltes die hij laat vallen, laten alle ongemakkelijkheid door de zaal vloeien. Maar grandioos of geweldig is het niet; het is een wat braaf, klassiek programma, met een typisch cabareteske uitvoering van subtiele grapjes en liedjes. Daarmee kiest de jury voor een winnaar die weliswaar het meest ‘allround’ is, maar niet de spannendste.