Theater / Voorstelling

Komische geweldskitsch toont zinloosheid van geweld

recensie: YoungGangsters - The New Rambo Generation

.

In films en games is oorlog entertainment geworden. Onder het uitspreken van puntige oneliners wordt de vijand enthousiast afgeslacht. Met diezelfde toon van humor en vrijblijvendheid (‘het is toch niet echt’) spelen de YoungGangsters nu een veldslag in de Vietnamoorlog na. Ze hebben zich laten inspireren door Rambo, de gespierde vechtmachine die in zijn eentje hele legers doodt.
“These boys are the destroyers of evil. The path to peace will always be war.”

We volgen de belevenissen van de mariniers van de Bravo Squad in hun moedige/zinloze gevecht om Hill 737 te veroveren. “Let’s kill those commies, elke dode communist is er toch weer één.” Aan het einde van de dag worden triomfantelijk de doden geteld en de grootste killer is de (tijdelijke) kampioen. Vandaag is dat Hawk, die met zijn machinegeweer (genaamd Gook Killer) 57 spleetogen heeft afgeknald (“Twelve of them were children!” roept hij trots uit).

Fatalisme en wraak zijn gevaarlijke drijfveren
“You won’t win wars by dying for your country, but by making them die for theirs.”

Helaas hebben de jongens van Bravo ook zelf een kameraad verloren, Jackson (“Goddammit, he was the only nigger in our squad”). Zijn overgebleven restanten worden begraven en zijn heldendaden herdacht. Jackson was immuun voor angst en gevaar omdat hij alle hoop om te overleven had opgegeven (“It ain’t no thing, Sergeant. We’re all dead already.”). Jammer dat de good guys altijd als eerste sneuvelen.

“We will hunt them down and put them to justice in the name of freedom.”

Wraak is de beste drijfveer en in een geweldsorgie roeit de Bravo Squad nog meer commies uit. Met de esthetiek van Amerikaanse B-films (veel machismogeknal en onwaarschijnlijke vuistgevechten waarin de held vele tegenstanders uitschakelt) worden we op slow motion geweldskitsch getrakteerd. Jongens die oorlogje spelen, jongens die zich overgeven aan de destructieve roes, jongens die beter gewoon thuis bij hun vriendinnetje hadden kunnen blijven.

“At home I was bored. War gave meaning to my life. We love fucking war and war loves fucking us.”

Soldaten doden, burgers gedogen
Het publiek wordt actief bij de voorstelling betrokken. We worden uitgenodigd met Amerikaanse vlaggetjes te zwaaien, gevraagd om foto’s van martelingen te nemen en moeten stemmen over het lot van een krijgsgevangene (“Thumbs up he lives, thumbs down he dies!”). Schoolmeisjes raken door het dolle heen en roepen kill, kill, kill. Eén van hen mag op de rug van de krijgsgevangene zitten en zich aan zijn machteloosheid verlustigen. Echte tegenstemmen zijn er niet, een groot deel van het publiek blijft passief.

“We have the duty to annihilate evil. For Justice. For Democracy. For God. For our country. And for our driver’s license.”

De YoungGangsters maken van het toneel een slagveld waar het bloed en de ledematen je om de oren vliegen en waar het lachen je pas na afloop van de voorstelling vergaat. Enigszins verdwaasd verlaten we de Fenixloodsen en zien de Maas en de Erasmusbrug in het laatste licht van een prachtige voorjaarsdag. Leven in vredestijd is eigenlijk best tof. Laten we nog even van de verveling genieten voordat we elkaar weer af gaan slachten. De oorlog ligt altijd op de loer.