Theater / Voorstelling

Hassebassende vrouwen zijn leuker

recensie: Nu even niet/Nu even wel (Via Rudolphi/Bellevue Theaterproducties)

Zeggen dat schrijfster Maria Goos populair is, is al bijna een understatement. Nu even niet/ Nu even wel, van oorsprong twee Bellevue Lunchtheatervoorstellingen geschreven in respectievelijk 2001 en 2003, is inmiddels als duo-voorstelling aan een tweede reprise begonnen, na ook al eerder ieder apart te zijn opgevoerd. Bijzonder is de wijze waarop een intieme setting is gecreëerd die het kijkplezier verhoogd: het publiek zit rondom een draaiend plateau en kan alle spelers vanuit verschillende hoeken bekijken.

~

Nu even niet gaat over vier vrienden, die elkaar al sinds hun studententijd iedere maand in steeds hetzelfde restaurant treffen. Het etentje speelt zich af in ‘een zeurvrije zone’, zonder vrouwen, al doen die wel mobiele pogingen door te dringen. De vrienden, enigszins van de ballerige soort, praten over seks, over vriendschap, halen voor de zoveelste maal herinneringen op, maar boeien doet het maar matig. Daaraan waren ook de spelers deels debet. De manier waarop ze op elkaar reageren heeft een zekere onverschilligheid, en dat kan bedoeld zijn om de sleetsheid van de vriendschap te duiden. Feit is dat het hetzelfde effect heeft op de kijker. Als Michiel op het einde opeens meldt dat hij ongeneeslijk ziek is en spijt heeft van de klootzakkerige wijze waarop hij zijn vrouw ontrouw is geweest, roept dat minder op dan je zou verwachten.

Nu even wel

Het vervolgstuk Nu even wel werd sterker gestuurd door conflicten en was mede daardoor enerverender. De scherpe en geestige dialogen waarop Goos het patent heeft en waarmee ze zo knap personen tot leven kan wekken zijn hierin volop aanwezig. Het speelt zich af in hetzelfde restaurant, een jaar na de dood van Michiel. Vier vrouwen komen bijeen. Al vanaf het begin, als Leny Breederveld binnenwandelt (in een ijzersterke rol als Lia) en ons deelgenoot maakt van haar problemen met haar ‘wonderonderbroek’, volgt het ene hilarische gesprek op het andere, soms absurd maar altijd herkenbaar. Vriendin Carolien maakt bellend haar entree. Ze heeft woorden met een schoenenverkoper die weigert haar zojuist aangesmeerde schoenen terug te nemen. Ze zijn bij nader inzien alleen geschikt voor een sadomasochistisch feestje, en “daar doen ze helemaal niet aan bij haar in Schuppenshoven”, souffleert Lia haar. Als Heleen arriveert, de weduwe van Michiel, winden ze zich gedrieën op over de ‘verlulligde brandweermannen’, met hun nieuwe ‘klaar-over-pakken’.

Schuld noch boete

~


En zo ‘hassebassen’ ze nog wat af en komen op stoom voor waar het werkelijk om draait: de ontmoeting met Marieke, de minnares van Michiel. Zij is het doel van het etentje. Heleen heeft zich door haar zus Lia laten overhalen om op deze jaardag Marieke grootmoedig vergeving te schenken, om haar zo als nietsbetekenend in de hoek te zetten. Dat is het idee althans. Het pakt anders uit. Marieke is ongenaakbaar – “schuld is niet mijn ding” – en blijkt veel belangrijker geweest te zijn voor Michiel dan gedacht. Ze weet zelfs intieme details over Heleen, en etaleert dat met graagte. “Je bent een onaardig kutwijf”, concludeert Heleen uiteindelijk. Gefrustreerd over de onbevredigende wending komt er oud zeer tussen de zussen bovendrijven. Lia verwijt Heleen dat ze het er naar gemaakt heeft. Natuurlijk zoekt zo’n man het buiten de deur als je de godganse dag in konijnenpantoffels rondloopt. Heleen op haar beurt weet wel waarom Lia zich zo met haar leven bemoeit: ze heeft er zelf geen. Uiteindelijk leggen ze het weer bij. Een fraai slot, want ze hebben elkaar hard nodig. Dat voel je ondanks alle venijn.

Nu even niet/Nu even wel is nog tot en met 10 juni te bekijken in diverse theaters. Zie voor meer informatie de site van Via Rudolphi.