Winnen is belangrijker dan meedoen

De sfeer is geladen, soms ontspannen. Lief en leed wordt gedeeld in dit buurtcafé, terwijl er een quiz wordt gespeeld. Je hebt ze hier in Nederland ook wel: teams die in de kroeg op de meest belachelijke vragen het goede antwoord moeten geven. In een Engelse of Ierse pub komt dat veel vaker voor. Hier wordt gestreden om de meest lullige prijzen. Maar het gaat natuurlijk niet om het winnen… meedoen is belangrijker, toch?

Zwembandjes

Daar denken de twee teams waar het hier om draait in ieder geval anders over. De deelnemers nemen de quiz serieuzer dan goed is voor hen. Ze kunnen elkaar op den duur de hersens wel inslaan, want er kan er maar één de winnaar zijn. De quizmaster met zijn zwembandjes heeft het er maar moeilijk mee. Het mooie van de discussies over en weer is dat ze je steeds zo bekend voorkomen: die typische woordenwisselingen die je alleen in het café meemaakt. Met mensen die je inderdaad zo daar ziet zitten. Wel iets te vet aangezet (soms lijkt het net een soap), maar het is wel heel herkenbaar.

Brabbelen

Dat bekende gevoel is absoluut het sterke van Kopstoot. Je hebt het gevoel dat je in die pub zit, dat je mee wilt brabbelen. Het komt vrij natuurlijk over, terwijl het stomme is dat het allemaal is ingestudeerd. Elke beweging is weer een teken voor een ander om iets te zeggen of te doen. Het is net iets te veel van het goede, omdat de voorstelling constant in beweging is, maar aan de andere kant zit de vaart er ook lekker in. En dat is noodzakelijk, anders zou het gauw saai worden.

Verrijking

De caféscènes worden zo nu en dan onderbroken door flashbacks in een keuken van een gezin. Pa en dochter doen mee aan de quiz, en daar lijdt de vrouw des huizes onder. Ze laten je zien hoe de voorbereidingen gaan en hoe stresserig iedereen ervan wordt. De scènes zijn zeker een verrijking, waarna je toch weer anders tegen die quiz en de deelnemers aankijkt. Een mooie mix!

Leven na de quiz

De tegenvaller is dan helaas toch het einde. Je maakt de quiz van begin tot het eind volledig mee, inclusief de ‘zenuwslopende’ gelijkstand. En dan mist het iets; dit slot is te gemakkelijk en had nog wel een staartje mogen krijgen. Is er leven na de quiz? En zo ja, hoe ziet dat leven er dan voor een ieder uit na deze avond? Het is net een klein detail wat hier mist.

Andere koek

Dat manco is misschien te wijten aan het feit dat de Ierse schrijver Roddy Doyle niet helemaal thuis is in het schrijven van toneelstukken. Hij brak in 1991 internationaal door na de succesvolle verfilming van zijn debuutroman The Commitments door Alan Parker. Daarna werden ook de vervolgverhalen The Snapper en The Van verfilmd. Dit is natuurlijk hele andere koek dan dit stuk War (Kopstoot). Gelukkig is het zeker niet slecht en pakt het door de goede cast uitstekend uit, maar er zou nog wat aan gesleuteld kunnen worden.

Verder niets dan lof over de acteerprestaties. De theatergroep Aluin heeft versterking gekregen van cabaretduo Bolder & Plante en Noel van Santen van Schudden. Met z’n allen hebben ze er iets moois van gemaakt. Een avondvullende komedie met snelle en bizarre dialogen. Je zal er niet om moeten schaterlachen, maar er zit genoeg humor in voor een leuke avond uit.

Kopstoot toert nog tot en met 12 juni door Nederland.