Anne knalt niet

Ter herdenking van de 70^ste sterfdag van Anne en Margot Frank heeft het Anne Frank Fonds Basel, opgericht door Otto Heinrich Frank ter nagedachtenis aan zijn dochter, een nieuwe toneelbewerking van Anne Frank laten schrijven door het schrijversechtpaar Jessica Durlacher en Leon de Winter. Zij hebben gebruik kunnen maken van verschillende edities van de dagboeken dankzij het Verzameld werk van Anne Frank dat vorig jaar verschenen is. In toegankelijke theatertaal is haar levensverhaal in tekst gevat.

© Kurt van der Elst

Verrassend is dat er niet in Amsterdam maar in Parijs wordt gestart. Aan de welbekende geschiedenis is een fictionele dimensie toegevoegd waardoor de toeschouwer meteen op scherp wordt gezet. Gedurende de voorstelling vertelt Anne haar verhaal aan ons middels een geïnteresseerde jongeman die zegt uitgever te zijn. De komende uren zal hij de voorstelling gadeslaan vanaf het voortoneel, waarbij Anne af en toe uit het decor stapt en een kort intermezzo met hem heeft. Door deze vondst wordt er extra licht geworpen op haar innerlijke leven. Binnenshuis is hier weinig ruimte voor. De visuele weergave van de originele dagboekteksten op de grote schermen die als voordoek functioneren brengen haar innerlijk eveneens tot leven. Niet altijd zijn de filmprojecties van toegevoegde waarde, waar deze bij Soldaat van Oranje (de vergelijking dringt zich toch snel op, ook al betreft Anne een geheel ander genre) onderdeel zijn van het grootse spektakel ontbreekt de interactie nu vaak en vormen de beelden een losstaand deel.De climax laat nog een poos op zich wachten. Waar bij Soldaat van Oranje de ene sensatie de andere opvolgde, kent Anne weinig pieken. De ontdekking van de onderduikers en het daarop volgende gedwongen vertrek uit het Achterhuis hebben plaatsgevonden voordat je er erg in hebt. Tijdens de scène waarin de vader van Anne voor een gesloten doek het vervolg van de geschiedenis overdraagt vindt de ontlading pas plaats. Dit is naast het indrukwekkende eindbeeld een van de weinige momenten waarop de voorstelling niet aan de oppervlakte blijft kleven maar hard naar binnenkomt. Dan blijkt dat er maar weinig middelen nodig zijn om een verhaal goed te vertellen.