Nachtmerries en schoonheid

Waar vind je tegenwoordig nog vrijheid? Echte vrijheid, vrijheid om te kunnen doen wat je wilt, wanneer je wilt, zonder dat iemand over je oordeelt of zegt dat het anders moet? Nergens meer zou je zeggen. De choreograaf Kunes neemt je in het eerste gedeelte van Mind the Gap mee naar de wereld waar je eigen werkelijkheid de enige juiste is; de wereld van je dromen.

Muren

De dansers zijn gekleed in donkergroene kleding en er is weinig licht. Op het toneel staan twee grote muren. In deze muren zitten deuren die kunnen draaien, waardoor het doorgangsplaatsen worden. De dansers gaan door de muren, maar blijven er op sommige momenten ook voor staan alsof ze er niet doorheen kunnen. Door deze manier van opvoeren lijken de muren de grens te zijn tussen de hedendaagse werkelijkheid en onze dromen. Er is een opening naar onze droomwereld. Als we echter wakker worden kunnen we niet, hoe graag we ook willen, terugkeren naar onze dromen. De muur kan dan niet doorbroken worden.

Karakteristiek

De karakters van de dansers zijn opmerkelijk. Alle dansers komen uit verschillende delen van de wereld, maar hebben allemaal een enigszins overeenkomende uitstraling. Alle dansers hebben de kracht het publiek te bespelen met de uitdrukking op hun gezicht, waardoor ze de toeschouwers als het ware in het stuk te trekken. Je hebt het gevoel dat ze jou aankijken. De toeschouwers zitten op een tribune bijna bovenop het veld van de dansers. Alles wordt er aan gedaan om de toeschouwer bij de choreografie te betrekken. Door middel van diversiteit in de dans is het niet moeilijk om je aandacht bij de dans te houden. De choreografie gaat van rustige delen, naar krachtige expressievere gedeelten, van dromen naar nachtmerries. De fijne dromen zijn synchroon opgevoerd, met rustige, soms zelfs klassieke muziek, gevolgd door een vrolijk en snel ritme met komische uitwerking. De nachtmerries zijn wild, maar laten de kracht van de dansers goed zien. De dansers zijn technisch zeer bekwaam en bereiken een hoog niveau.

Dandy

De choreograaf Shropshire gaat met het tweede gedeelte een meer extravagante kant op. Hij heeft zich laten inspireren op de 19e eeuw in Engeland. De periode van het Victoriaanse tijdperk. Mensen hadden niet heel veel geld, maar leefden alsof ze dat wel hadden. Alles ging om schoonheid. De kleding en het interieur van de mensen straalde klasse uit. Dandy gaat net als deze periode om pure schoonheid. Hij wil geen boodschap of een dieper liggende gedachte overbrengen, het gaat hem alleen om de schoonheid van muziek, vorm en de acht dansers. Het decor stelt een suite in een Frans kasteel voor, de dansers zelf dragen prachtige kostuums in uitbundige kleuren. Voor de muziek heeft hij gekozen voor L’Arlésienne van Georges Bizet, uit dezelfde 19e eeuw. De dans zelf is komisch, de dansers komen tot een dynamisch spel waar het publiek een gelukkig en vrolijk gevoel aan over houdt.

Lijnenspel

Beide choreografieën kenmerken zich door de nadruk te leggen op de vorm, in plaats van op de inhoud. De dansers creëren een geweldig lijnenspel. Er zijn voortdurend wisselingen. Staan op het ene moment twee dansers op het podium, het volgende moment staan er acht. Deze veranderingen in lijnenspel verdoezelen dat de bewegingen niet altijd helemaal gelijk gaan. De vorm en de energie van de bewegingen zijn belangrijker dan deze minieme ongelijkheden. Hier ligt de kracht van de dans.

Station Zuid laat met Mind the Gap het hoge niveau en expressiviteit van het gezelschap naar boven komen. Het publiek wordt meegezogen in een avond vol creativiteit, karakteristieke dansers en schoonheid.

Mind the Gap is nog tot 27 maart in Nederland te zien. Klik hier voor meer informatie.