Spell m-a-n (Congo)

Drie acteurs vertellen acterend (of acteren vertellend) de reis in een mooi, sfeervol decor met Aziatische tinten: een warme, rode achtergrond, een enorme vijver waarin tientallen witte lotusbloemen drijven. Alleen heeft dat decor weinig van doen met de inhoud van het verhaal, dat van New York via Griekenland naar de Afrikaanse bush-bush leidt. Dat wringt wat, maar het is overkomelijk, want het relaas van de tien mannen is zeer vermakelijk.

Soepel en ontspannen

Jasper Boeke, Vincent Croiset en debutant op het toneel Michiel Huisman vullen elkaar erg goed aan. Hun relaas is boeiend en grappig, het acteerwerk soepel en ontspannen. Ze zijn vooral vertellers van het verhaal, maar kruipen nu en dan subtiel in de rol van één van de mannen. Dat levert leuke en mooie momenten op, zoals Huisman als de ‘mooie jongen die verder niks kan want hij is al knap’ of Boeke die de luchtige sfeer even laat omslaan als hij in de rol van taxichauffeur Fred stapt en zich langzaam realiseert hoezeer hij zijn familie mist. Of de mannen, die als in een heuse ‘reality-soap’ om internationale media-aandacht mogen rekenen en één voor één afvallen, hun doel bereiken, is eigenlijk niet van belang. Er wordt ook niet te lang bij stilgestaan, want vrijwel direct na het laatste woord loopt de scène over in een muzikaal intermezzo.

Ricky Koole zingt

Voor dit intermezzo, tussen de eerste en de laatste toneeltekst, heeft regisseur Karina Kroft gekozen voor muziek. Ricky Koole zingt Sam Cooke en Joni Mitchell voor ze aan haar monoloog begint: een net zo absurde maar geestige zoektocht naar het antwoord op de vraag of zij Marilyn Monroe is? Ze duikt in haar eigen lichaam, haar darmen, haar bloed en uiteindelijk haar dna. Even lijkt het of je zit te kijken naar een overenthousiaste biologielerares die haar verveelde leerlingen probeert te overtuigen van het wonder der natuur, maar langzaam groeit het besef bij deze vrouw dat haar lichaam meer is dan ze kan bevatten en de intensiteit van haar woorden en bewegingen nemen hand over hand toe.

Ze bezoekt alle hoekjes en gaatjes in haar jonge meisjeslichaam, zelfs de plekjes die nu nog sluimeren tot ze volwassen is. “Mijn ouders komen binnen. Ik hoop dat ze niet doorhebben dat ik in mijn erogene zones ben gaan neuzen.” Uiteindelijk komt ze tot een conclusie die een heel mooie gedachte weergeeft. Haar lichaam als getuigenissenboek, met dna waarin de evolutie van honderdduizenden jaren, startend in de oersoep, te lezen valt.

Zoektochten

De zoektochten in het eerste en tweede deel staan mooi tegenover elkaar. Beide licht absurdistisch, en hoewel Ricky Koole zich prima redt in haar rol, is het tweede deel wat minder boeiend en vermakelijk dan het eerste deel. Dat is overkomelijk, in tegenstelling tot het muzikale gedeelte halverwege. Koole toont zich een begenadigd zangeres, daar ligt het zeker niet aan. Maar het toont geen enkele overeenkomst met de toneelteksten eromheen. Nu is een rode lijn heus niet altijd een voorwaarde voor een geslaagde voorstelling, en Spell m-a-n (Congo) is een aanradertje, maar je mist die rode lijn toch en dat is jammer.