Theater / Voorstelling

Donderwolk

recensie: Orkater - Het Huiskameronweer

De voorstelling Het Huiskameronweer van muziektheatergezelschap Orkater kan met haar fantastische titel haast niet tegenvallen. Dat doet de voorstelling dan ook niet. Een huiskamer vormt de basis voor diverse surrealistische scènes. Vooral de projecties laten een mooie indruk achter.

In een haast oud-Hollands te noemen huiskamer wonen vader Porgy Franssen, moeder Ria Marks, de twee zusjes Lindertje Mans en Ibelisse Guardia, hun broer Jakop Ahlbom en oom Titus Tiel Groenestege. De voorstelling is gebaseerd op de verhalen van reiziger en schrijver Henri Michaux (1899-1984) die zijn angsten en belevenissen heeft omgezet in groteske verhalen. Deze verhalen worden door middel van anekdotes verteld door vader Porgy Franssen. De symboliek van Michaux’ verhalen wordt door de rest van het gezin gedragen. Als de voorstelling begint is de frictie in het gezin direct voelbaar. De eenheid is ver te zoeken en vluchten lijkt de beste optie.

Vluchten en reizen

~

Vluchten door te reizen. Dit aspect is duidelijk te zien in Het Huiskameronweer. Vader Porgy Franssen is een agressieve, dominante man en rakelt in zijn marine-uniform diverse reisverhalen op. Titus Tiel Groenestege, de oom van het gezin, staart voortdurend naar buiten. Waarschijnlijk kijkt hij naar de zee die daar ligt, er wordt hier een aantal keer aan gerefereerd in de tekst. Hij kijkt alsof hij weg wil. Ook worden er schepen geprojecteerd op het behang van de woning en besluit moeder Ria Marks meerdere malen met koffer en haar jas zojuist aangetrokken weg te sluipen. Uiteindelijk gaat niemand echt weg en vinden de verschillende levens elkaar in de woning. Dit gegeven zorgt voor veel fysieke confrontaties en macabere scènes; Moeder probeert er wederom tussenuit te knijpen, terwijl zoonlief een verjaardagsfeestje krijgt en ook vermoordt vader Porgy moeder Ria met een kussen. In deze mix van rariteiten en droefgeestige taferelen lijkt de vader vaak de oorzaak en de spil van alle ellende.

Projecties

~

De scènes en sfeerbeelden bevatten naast hun absurditeiten ook huiselijke herkenbaarheden. Het zijn uitvergrotingen van de realiteit met een persoonlijk tintje en waarschijnlijk het resultaat van improvisaties. Het spel is hierdoor één van de sterke punten uit de voorstelling, evenals de projecties van Catharina Scholten. Ook al is het decor dikwijls een drukke bedoeling, bijzonder zijn de projecties zeker te noemen. Beelden van cartooneske figuren, verjaardagspartijen, regendruppels of scharen. En wat een prachtig gezicht als er iemand met een ballon van de trap afdaalt en dit een projectie blijkt te zijn.

Donderwolk

De voorstelling is dynamisch door een juiste timing en door diverse bewegingskwaliteiten die worden afgewisseld door rake, poëtische teksten. Toch lijkt er iets geks aan de hand met de spanning in dit stuk. Het is alsof de voorstelling in plaats van een onweersbui een donderwolk vertegenwoordigt. Onheilspellend, maar alsof het ergste nog moet komen. De wolk waait desondanks niet over en maakt ook geen plaats voor een zacht briesje. Het heftige einde met een zwaar bebloede Porgy Franssen maakt gelukkig wat goed van deze rare spanningsboog. Desalniettemin een betoverend geheel.

De voorstelling is nog te zien tot en met 7 juni 2008