Theater / Voorstelling

Boiling Frog spelt de les

recensie: Boiling Frog

Boiling Frog, gespeeld door Toneelgroep Oostpool, kookt over van wijze levenslessen. Sudderend in een bouillon van absurde humor en fysieke schouwspelen, blijft de toeschouwer drie uur lang geboeid kijken. Boiling Frog probeert ons warm te maken voor de actuele wereldproblematiek, maar slaagt daar niet helemaal in.

Boiling Frog probeert ons warm te maken voor de actuele wereldproblematiek, maar slaagt daar niet helemaal in.

~

Huisregisseur Erik Whien slaat voor zijn meest recente productie de handen in elkaar met gerenommeerd theatermaker, schrijver, acteur en regisseur Peter De Graef. De Graef, verantwoordelijk voor de tekst, onderzoekt in het tragikomische Boiling Frog de verpletterende kracht van de economie. Hij stelt dat onze consumeringsdrang een status van ‘geloof’ heeft aangenomen en vraagt zich af in hoeverre dit geloof geluk voortbrengt. Mensen hebben het geloof in de kerk ingeruild voor een geloof in materiële zaken. In Boiling Frog gaat Toneelgroep Oostpool op zoek naar een alternatieve manier van denken, één die het westerse kapitalisme met zijn vrije markt te boven gaat. Drie uur lang wordt er vanaf het podium luidruchtig geschreeuwd dat het tijd is voor een spirituele ommekeer. Wonderbaarlijke inzichten blijven echter zowel in het verhaal als in de zaal achterwege.

Een blik op de toekomst

~

Op het podium zien we een soort installatie dat nog het meest doet denken aan zo’n moderne modelwoning die je bij IKEA binnen wandelen kan. Strak, sober en ontdaan van persoonlijke attributen. De woorden ‘Doetinchem 2017’ worden op een muur geprojecteerd. Al snel wordt duidelijk dat het Chinese volk de wereldeconomie bepaalt in deze nabije toekomst, zo ook in sterke mate die van het Nederlandse Doetinchem. De toeschouwer kijkt binnen in de woonkamer van de welgestelde familie Berkema, die zich genoodzaakt ziet het eeuwenoude familiebedrijf van de hand te doen. De massaproductie en Chinese grootmachten doen de kleine bedrijven overal in het Westen de das om.

Sanne den Hartogh speelt Joachim, jonge filosofiestudent en marketinggenie, die als een wervelwind het leven van de familie Berkema komt binnen gestormd. Hij komt aan met vernieuwingen en filosofieën waar de verdeelde familie geen raad mee weet. Allen zijn samengekomen naar aanleiding van de dood van hun broer William. Oude familiegeheimen worden opgerakeld en littekens worden weer opengekrast. De personages streven niet alleen naar een genezing van hun verziekte bedrijf, maar ook naar healing van hun oude mentale wonden. Dit proces loopt niet over rolletjes en al snel komen we terecht in een absurde wending van het verhaal. overacting en misplaatste humor nemen de bovenhand. Bij tijden lijkt het op een slapstickachtig volkstheater. In sommige gevallen kan dat werken, maar in Boiling Frog stroken de vorm en de inhoud niet met elkaar en dat zorgt ervoor dat de boodschap verloren gaat.

Suggestieloos betoog

~

Dat de voorstelling bijna drie uur duurt, merkt niemand. Als toeschouwer wordt je aandacht constant getrokken. En dat is sterk, want lange, uitvoerige filosofieën worden je om de oren gesmeten. Boiling Frog is een knap staaltje schrijfwerk en nog goed geacteerd ook. Vervelen zal je je niet.
De voorstelling wil raken en aanzetten tot nadenken, maar slaagt daar jammer genoeg niet in. De volgende dag zit je niet meer over de performance te malen en die bedoeling heeft hij wel. Door het herhaaldelijke letterlijke verwoorden van zijn opzet, hoef je als toeschouwer niet meer zelf na te denken over de door het stuk gesuggereerde ideeën. Het absurdisme, dat overvloedig ingezet wordt, verbrandt zich aan de zwaarte van het thema. Desondanks staat Boiling Frog wel garant voor een leuke avond, ook al stelt het nagenieten niets meer voor.

Boiling Frog werd gespeeld tot 26 april 2012.