Treurnis in een bad van vulgariteit
Wie zichzelf een bezoek aan De Bittere Tranen van Petra von Kant cadeau doet, mag zich verheugen op een griezelig leuke avond. Regisseur Susanne Kennedy doet haar reputatie eer aan met haar versie van Rainer Werner Fassbinder’s theaterstuk.
De vrouwen zijn voortdurend samen, maar lijken te allen tijde alleen. Dit gevoel van isolatie wordt aangewakkerd door de afstandelijke taal die de personages hanteren en de ingewikkelde kronkels die hun hersenen maken. Ze leggen elk individueel een lijdensweg af, waarin ze een gevecht leveren met hun eigen persoonlijke demonen.
Masochistische verhoudingen
Het decor beeldt fysiek uit waar het inhoudelijk om gaat. De set lijkt recht uit een schilderij van Hopper te komen. De sfeer is onwerkelijk en desolaat en de ruimte staat bol van de psychologische spanning. De isolatie en treurnis van Petra, die net een relatiebreuk achter de rug heeft en vervolgens wederom in de steek wordt gelaten door haar lesbische affaire, wordt door de setting des te meer benadrukt. De steriel uitziende ruimte, alsof het een isoleercel is, vertalen dit gevoel van eenzaamheid naar het zichtbare.
Expressieloze grimassen
Met prachtige en gedisciplineerde finesse laten Dottermans en Vinck de woorden gevoelloos en afstandelijk uit hun kitscherige, met lippenstift besmeurde monden vloeien. Door de expressieloze grimassen en computerachtige spraak wordt de toeschouwer zich pijnlijk bewust van zichzelf en zijn omgeving. Hij wordt teruggeworpen op zijn eigen lichamelijkheid door het aanschouwen van de abjecte lichamen op het podium. Het zijn zieke, hysterische, verwerpelijke lichamen in een bad van kitsch en vulgariteit, die proberen te uiten wat er mentaal explodeert.
De Bittere Tranen van Petra von Kant is nog tot en met 29 januari 2012 in diverse Belgische en Nederlandse theaters te zien. Kijk op www.ntgent.be voor meer informatie.