Met nieuwe energie briest en geniet Van ’t Hek met volle teugen
Na een jaar van fysieke malheur is topcabaretier Youp van ’t Hek helemaal terug met zijn nieuwste voorstelling Licht. Hoewel hij ook nu weer met grof geschut iedereen de maat neemt en ook zichzelf niet spaart, is zijn toon prettig relativerend en opgewekt. In een lekker tempo knalt zijn programma door het theater, gesteund door een sfeervol decor en zalvende muziek. Van ’t Hek is in topvorm.
Bij Youp van ’t Hek waren de kritieken op zijn laatste voorstellingen niet bijzonder lovend. De teneur was vooral ‘oude wijn in nieuwe zakken’, een herhaling van zetten zonder dat het een hoger niveau haalde. Nu hij de sprankeling terugheeft en toevoegt, valt alles precies op de goede plaats; fijntjes refereert Van ’t Hek aan het feit dat zijn hartproblemen zomaar kunnen leiden tot een plotselinge dood. Die zelfspot is nodig om vervolgens in volle vaart alle heilige huisjes volledig af te breken. Dit doet hij aan de hand van zijn overleden vriend en ‘mensenmens’ Peter, de psychiater met wie hij 34 jaar bevriend was. Een dergelijke rode draad gebruikt Van ’t Hek wel vaker – een (oude) bekende als kapstok om zijn verhaal aan op te hangen – en dat maakt het programma ook nu weer prima te behappen.
Anders dan anders gaat Van ’t Hek echter niet heel diep in op politieke of maatschappelijke thema’s, maar raakt hij slechts af en toe actuele onderwerpen aan. Zo gaat het meerdere malen over de vluchtelingenproblematiek of de zwartepietendiscussie. Van ’t Hek gaat pas echt los nadat hij de EO (‘Baske en Toos’, ‘Teflon Bertje’) meerdere vegen uit de pan heeft gegeven, en vertelt over zijn Schotse vakantie. Elk woord daarover zou op deze plek afbreuk doen aan de sketch, want die is gerust meesterlijk te noemen. Dat geldt ook voor de Spaanse pepers, die verderop in het programma ter sprake komen. Het tekent wederom het talent en vakmanschap van Van ’t Hek dat ze met uitgekiende timing gebracht worden.
Daarnaast houdt Van ’t Hek ook genoeg ruimte voor terugblikken, zoals zijn tijd van cabaret NAR begin jaren ’80 en zijn moeizame weg naar de top via talloze lege zaaltjes. Ook zijn studententijd op de Amsterdamse Wallen wordt omgeven met oude grappen (zoals over golfen en knikkeren) en ook flauwe woordgrappen, al vallen ze in de context precies op hun plek. Natuurlijk mogen ook de liedjes niet ontbreken, al is het krakerige en ietwat valse stemgeluid nooit echt een genot voor het gehoor. Toch blijft de voorstelling fier overeind staan door de verrassende clou en is de toegift een pareltje uit de oude doos. Wie een avondje ongeneerd wil lachen, doet er goed aan om aan een kaartje te komen.
