Bombastisch barok blijft hangen
Nicole Beutler, afkomstig van de School Voor Nieuwe Dansontwikkeling brengt na The exact position of things (2005) en Enter Ghost (2006) het laatste deel van haar trilogie: Lost is my quiet forever. In deze voorstelling zet ze haar fascinatie voor de omgang met theater voort. Ook onderzoekt ze wederom de relatie tussen performer en toeschouwer, ditmaal met een misinterpretatie van een barokopera. Je ziet vlagen uit voorbijgaande tijden, waarbij de codes steeds opnieuw worden bevraagd. Connotaties uit de zeventiende en achttiende eeuw; feestelijkheid en weelde worden argeloos afgewisseld. Dan weer zijn de scènes stabiel, dan weer onvoorspelbaar. Het is dans binnen de kaders van performance.
~
Zijn er dan helemaal geen minpunten te vinden aan deze voorstelling? Helaas wel. Als danser Pedro Ines in de microfoon klaagt over de wereld komen zijn heftige teksten al snel pretentieus over. De koppeling met de dood en de existentie is hier makkelijk gevonden maar niet geheel onderbouwd. Ook vraag je je sporadisch in de wirwar van dramatiek af wat Beutler precies met deze voorstelling wil zeggen. Waar wil ze heen? Wat vindt ze bijvoorbeeld zelf van deze poses? Is het satire of adoratie? Een vraag die ook naar voren kwam bij de poses van haar work-in progress: Le sylphide. Deze ongrijpbaarheid laat je als toeschouwer soms in het ongewisse en vertwijfeld achter.
Toch overwint deze keer haar gevoel voor smaak. De prachtige kostuums, de muziek die de ruimte volledig openbrak, het sfeervolle licht en het tikkeltje humor. Dit alles maakt Lost is my quiet forever een zeer bevredigende afsluiting van haar trilogie. Het bombastische barok blijft hangen. Iets wat je laat snakken naar de artistieke reflectie van deze maakster op actualiteiten, thematieken en stromingen uit de eenentwintigste eeuw.
Tournee: 30 september 2008 – Chassé Theater, Breda; 3 + 4 oktober 2008 – Theater Kikker, Utrecht.
