“Don’t fuck with Medea”

Medea: vrouw, moeder, geliefde, monster, slachtoffer, moordenares. De drijfveren van deze vrouw om haar kinderen te vermoorden zijn door de jaren heen op talloze wijzen geïnterpreteerd. Was het jaloezie, wraak, onmacht? Wat de reden ook moge zijn, één ding is duidelijk: “Don’t fuck with Medea”.

Medea is de Griekse tragedie van Euripides uit het jaar 431 voor Christus over de gedoemde liefde tussen Jason en Medea. Met haar toverkunsten helpt Medea Jason het Gulden Vlies te stelen waarna zij terugkeren naar Korinthe. Jason wordt echter verliefd op koningsdochter Glauke en laat Medea vernederd achter. Actrices Jaike Belfor en Urmie Plein brengen het verhaal van Medea nu tot leven door in de huid te kruipen van de min, Medea’s twee kinderen en Medea zelf. Twee verhaallijnen lopen zo door elkaar, namelijk de laatste tragische uren van Medea voor de moord op haar kinderen en de liefdesgeschiedenis van Jason en Medea en hun avonturen verteld door de twee kinderen wanneer zij “argonautje spelen”. Zo worden dramatische scènes afgewisseld met humor waardoor het verhaal een interessante dynamiek meekrijgt.

Luchtig

Wat deze interpretatie van Medea onderscheidt van haar voorgangers, is de manier waarop een zwaar en dramatisch verhaal vol verdriet, haat en moord toch op een luchtige manier wordt vertoond. Dit komt door de afwisseling van dramatische scènes met Medea en humoristische scènes waarin de kinderen de hoofdrol spelen. Het dramatische gedeelte wordt met veel overtuiging, en daardoor ook grotendeels zeer overtuigend, gebracht. Wanneer de kinderen op de voorgrond treden, verandert de toon van het stuk echter onmiddellijk. De jeugdige manier van spelen is doordrongen van de maar al te herkenbare rivaliteit tussen broers die vaak voor komische taferelen zorgt. Soms is deze humor zeer subtiel en zichtbaar in een enkele blik of gebaar en dan weer ligt het er wel heel dik bovenop met slapstickachtige taferelen, maar vrijwel iedere keer werkt het spel ontwapenend en gaat het publiek er compleet in mee.

Minimaal decor

Het MUZtheater krijgt weinig hulp van opzichtige decors of ingewikkelde stellages in de kleine studio, maar de ruimte wordt zeer goed gebruikt. Op de achtergrond is een (op het Gulden Vlies geïnspireerd?) doek gespannen waar met licht en schaduw soms scènes worden uitgebeeld. Muziek speelt ook een belangrijke rol. Spannende muziekjes maken de scènes met de kinderen extra grappig en doen ook de stilte in de dramatische scènes beter uitkomen. Enkel het aan achttiende-eeuws Engeland denkende deuntje aan het begin en einde van de voorstelling is een beetje misplaatst en verbreekt de betovering van het indrukwekkende verhaal. De enkele rekwisieten worden leuk gebruikt. Het in de zee strooien van poppenarmpjes en –beentjes naar een rij van gekleurde speelgoedbootjes, bijvoorbeeld, leidt tot een humoristische verbeelding van de gruwelijke gebeurtenis die daar in werkelijkheid achter schuil gaat. Zo dragen decor, muziek en rekwisieten alle hun steentje bij aan de dynamiek van het stuk.

Al met al is Medea een zeer interessante voorstelling die met simpele middelen een dringende indruk weet te maken. De vrouw Medea wordt neergezet zonder haar direct te veroordelen, maar ook zonder af te doen aan de gruwelijkheid van haar handelingen. “De jongens zijn Jasons onsterfelijkheid,” zei de min en wat Medea’s drijfveren ook zijn geweest, met haar daad heeft Medea Jason een ongeneesbare wond toegebracht. En of ze nu handelde uit haat of liefde, uit jaloezie of verdriet… nobody fucks with Medea.

Medea speelt nog t/m 25 april in verschillende theaters in Nederland. Klik hier voor de speellijst.