Ambitieus en met vlagen fantastisch

Het podium in de Stadschouwburg Groningen is gehuld in een waas van blauw licht. Drie prachtige jurken bungelen in de lucht, er zijn balen katoen verspreid over het toneel en middenachter staan muziekinstrumenten. Deze instrumenten worden met zichtbaar plezier bespeeld door de acteurs. Prachtige “Southern American Blues” wordt ten gehore gebracht terwijl het publiek binnendruppelt.

Universele thema’s
Het stuk begint tijdens het verlovingsfeest van Melanie (Lottie Hellingman) en Ashley (David Lucieer). De mooie, naïeve en gepassioneerde Scarlett O’Hara (Anna Drijver) domineert de scène, voor hen die onwetend het theater binnenstapten is duidelijk dat het verhaal om haar gaat. Het publiek krijgt ook direct een idee van de relaties tussen de karakters die geïntroduceerd worden in deze zelfde scène. Onmiddelijk wordt duidelijk dat de thema’s van het verhaal allesbehalve gedateerd zijn. Scarlett wil zich afzetten tegen de restricties die de maatschappij haar oplegt. Ze wil dansen, eten, nog meer dansen. En ze wil jongens. Ze wil Ashley Wilkes en ze wil Rhett Butler (Nasrdin Dchar), al zou ze dat nooit toegeven. Verhalend leiden de acteurs het publiek door het stuk: langs alle kansen die Scarlett krijgt, alle foute keuzes die ze maakt. Langs slavernij en segregatie, maar ook langs de yankees en de confederatie.

Stralende ambitie versus onbenutte potentie
De ambitie straalt van het podium af. De muziek is prachtig, met name door de fantastische stem van Lottie Hellingman. De kostuums zijn magisch en het stuk is met vlagen komisch en ontroerend. Jip van den Dool , die meerdere rollen vertolkt, waaronder die van Charles en Frank Kennedy, heeft de lachers op zijn hand en lijkt van alle acteurs het levendigst en meest ongedwongen te spelen. Manoushka Zeegelaar Breeveld is een innemende vertelster met een prachtige en ontroerende stijl van verhalen. Helaas voelt de tweede helft van het stuk langdradig en lijken de acteurs ongeconcentreerd. Er zitten grote pauzes in de monologen, iets dat de snelheid uit het spel haalt. De emotionele scènes zijn luchtig en het voelt alsof deze worden geciteerd in plaats van intens beleefd.

Het drie uur durende stuk heeft de essentie van Gone with the Wind op prachtige manier weten te verbeelden. Anna Drijver is een prachtige Scarlett en Nasrdin Dchar was uiterst charmant. Het stuk heeft veel potentie, maar deze werd, zeker in de tweede helft, niet op alle fronten even goed benut.