Theater / Voorstelling

Slim als een vos

recensie: Lenneke Maas ism United-C - Under my skin

.

Under my skin is tot stand gekomen uit gesprekken tussen de twee speelsters die elkaar tijdens de repetities hebben geobserveerd en gedachten met elkaar hebben uitgewisseld. De voorstelling zelf lijkt een voortzetting van dat gesprek en toont gewoon een gesprek tussen twee vriendinnen, de een wat ouder dan de andere.

Een gesprek

~


Lenneke Maas is eigenlijk onzeker over zichzelf. Ze is ouder dan Lisa van Doremalen en ze heeft bepaalde dingen in het leven niet gedurfd of gedaan. In Under My Skin probeert Maas haar vriendin te gebruiken om zo achter haar eigen gevoelens en gedachten te komen. Op de muur is het gezicht van Van Doremalen groot geprojecteerd. Lippen die krullen, ogen die vluchtig naar rechts kijken, een beweging met de neus, niets blijft verborgen voor ons. Elk spiertje in haar gezicht wordt benut om haar verhaal kracht bij te zetten. Haar grote ogen richten zich schuin omhoog als ze gedachten probeert te visualiseren.

Samen roken ze genoeglijk een sigaretje en drinken een kopje koffie. De dames kennen elkaar al lang. Als je de gesprekken volgt lijken ze alles met elkaar te kunnen bespreken. Toch is dit niet zo. Van Doremalen heeft geen zin om te praten over de eerste ontmoeting met Maas. De gedachten en gevoelens van die dag zijn te intiem. De spiertjes in haar gezicht spannen aan en haar ogen kijken zo nu en dan naar beneden als Maas toch doordramt om te antwoorden. De keuze om beelden van de camcorder op de muur te brengen is doeltreffend. Een twijfelachtige blik, gefronste wenkbrauwen of een liefdevolle glimlach, het zijn allemaal uitdrukkingen die bij gevoelens passen en die gevoelens ervaar je op dat moment zelf ook, je herkent jezelf, je wordt meegetrokken in een soort van documentaire. Van Doremalen ergert zich aan het psychologisch geleuter. Als kijker krijg je inderdaad ook het gevoel alsof je op de sofa van een zielenknijper ligt en omdat Maas nogal autoritair is, wordt de conversatie irritant om te volgen. Van Doremalen heeft er ook genoeg van en speelt ondertussen met de camcorder.

De ommekeer

“Ik heb het gevoel dat je iets van me wilt of iets graag van me wilt horen en dat ik daarover ga vertellen”. Ze zeggen wel eens dat een vos met een vos gepakt moet worden en dat lukt Van Doremalen goed; ze opent haar aanval. In niet te misverstane woorden duidt ze haar vriendin aan als een fröbelend dom mens. Ze moet maar iemand zoeken die ze niet kan beleren. Waarom acteert ze zelf niet? Omdat ze niet kan acteren? Waarom word ze zelf niet groot? Is ze zelf wel zo bijzonder? De rollen zijn omgedraaid en het slachtoffer lijkt de grip op de situatie kwijt te raken. Maas wordt geconfronteerd met haar eigen angstige gevoelens en die durft ze niet aan het publiek te laten zien. Lisa daarentegen draait zich om en loopt kranig naar het witte ronde licht dat op de grond schijnt en gaat er op staan. Alsof ze zegt: “Kom maar op”. Een beeld dat een strijdbaar gevoel naar boven haalt.

Under my skin is een confronterende voorstelling waarin een gesprek tussen twee vriendinnen centraal staat. Gevoelens, gedachten en grenzen vormen de thema’s van dit intieme samenzijn. Als theatermaker heeft Lenneke Maas een groot observerend vermogen en daarmee maakt ze dit derde project tot een inspirerende voorstelling.