Door dik en dun

Dikke Door en Dunne Door zitten samen opgesloten in hun afgelegen huisje, want er liggen meters sneeuw voor de deur. Al snel blijken ze niet alleen fysiek nogal verschillend, ook hun geesten liggen mijlenver uit elkaar. Dunne Door heeft last van ’te veel verveel’, vindt die winter maar niks. Dikke Door ziet overal de humor van in en bedenkt maffe oplossing na maffe oplossing om het haar huisgenoot naar de zin te maken. Dat werkt pas als ze probeert aan te sluiten bij andere Door d’r denkwereld. Maar voor die tijd hebben we natuurlijk al bergen mislukte pogingen zien passeren, met alle hilariteit van dien.

Door en Door winter is een typische Kwatta waar het gaat om kleur, taligheid helderheid én muzikaliteit. Joris Erwich is opnieuw een fantastische en creatieve geluidenmaker-op-de-vloer en de vrolijke liedjes zijn instant meezingers. Ook het ontrafelen van de relatie tussen de twee Doren en de prettige onpartijdigheid van de makers ten opzichte van de problematiek passen daar goed in. De verhaallijn en het plot zijn wat gezochter dan het werk van Josee Hussaarts meestal is, maar de absurditeit die dat met zich meebrengt, is voor kinderen heel begrijpelijk en normaal en voor volwassenen goed voor een vette grijns op z’n tijd. Toch heel Kwatta, dus.

Van Wieringen koos voor mannen in vrouwenrollen. Het gebruikelijke fysieke spel van Kwatta zien we wel terug, maar iets minder vet aangezet dan bij de meeste voorstellingen die de afgelopen jaren te zien waren. Een verstandige keus van de regisseuse, samen met de redelijk masculiene dameskleding en het creatieve gebruik van het eigen haar van de optimaal presterende Dennis Költgen en Daniel Koopmans (geen pruiken dus). Want daarmee zijn het niet twee mannen in vrouwenkleding, maar gewoon twee aandoenlijke vrouwtjes die het dan misschien niet met elkaar lijken te kunnen vinden omdat ze zo verschillend zijn maar die, heel schattig, stiekem helemaal niet zonder elkaar kunnen. Dikke Door en Dunne Door, door dik en dun.