Theater / Voorstelling

Titanic: De Musical

recensie: Titanic: De Musical

Het theater heeft altijd net wat meer allure dan de bioscoop. Het kost meer, er wordt live geacteerd, dus meer gepresteerd, en er hangt een sfeer van roem, glorie en veel make-up. Het Groningse Martiniplaza mist al deze dingen. Van buiten een kantoorkolos, van binnen vooral imponerend door enorme ruimtes en uitgekiende binnenhuisarchitectuur. Het mooie aan theater is altijd de historie die te voelen is in het rode pluche en het hoogpolige tapijt. Nu lag er in Martiniplaza in Groningen wel hoogpolig tapijt, maar daar was nog geen slijtplekje op te vinden.

~

In het kantoor Martiniplaza werd Titanic, de musical gespeeld. Grote namen uit de theaterwereld: Tony Neef (ook in Miss Saigon), Hugo Haenen (42nd Street, de televisieserie Wij Alexander), Danny de Munk en niet te vergeten de grootste naam van allemaal: Joop van den Ende. Altijd goed voor een avondje glitter en glamour en vooral: entertainment.

Een zinkend schip

Titanic gaat over een zinkend schip en dat is meteen een groot probleem. Hoe namelijk vijftienhonderd mensen te laten verdrinken zonder een druppel water op het toneel te plengen? En hoe krijg je dat enorme schip op een podium? Vormgevers en decorbouwers hebben deze vragen echter vakkundig beantwoord. De lijst om het podium heeft de vorm van een scheepsromp en er wordt handig gewerkt met bruggen en relingen, patrijspoorten en dekken op verschillende hoogten. Zo kan het publiek alles zien: de machinekamers, de brug, de eetzaal en de beroemde grote trap. Vlotte wisselingen maken van elke nieuwe scène een verrassing.

Karikaturen

~

Er is absoluut niets aan te merken op de vormgeving en het is een plezier om telkens weer te ontdekken hoe relatief simpel de manieren zijn om het schip gestalte te geven. Het echte probleem van deze Titanic zit echter niet in de techniek, maar in het verhaal. Aan het begin van de reis worden te veel personages geïntroduceerd en de gemiddelde kijker kan niet zoveel namen tegelijk onthouden. De meeste personages zijn typetjes of karikaturen, wat herkenning dan wel weer vergemakkelijkt, maar niet bijdraagt aan diepgang van het verhaal. En om volledig op de diepgang van de Titanic zelf te vertrouwen is, gezien de afloop van de geschiedenis, toch wat riskant.

Geen Leo en Kate

Wie hoopt op een spektakelstuk zoals dat drie jaar geleden in de bioscoop te zien was, kan rekenen op een teleurstelling. Dit is een heel ander, meer globaal verhaal zonder veel romantiek of meeslependheid. De aandacht moet verdeeld worden over veel meer personages, die allemaal een eigen verhaaltje hebben. Dat draagt niet bij aan de eenheid van het verhaal: de magie ontbreekt en de musical wordt geen groter geheel.
Weliswaar hebben de componisten ervoor gekozen om de muziek volledig anders te doen, maar zelfs wanneer de cast alles uit de kast haalt wat betreft spel en zang, blijft het wat flets. Het lukt je niet deze productie helemaal los te zien van die inmiddels wereldberoemde film en de al even beroemde muziek.

De decors zijn prachtig en imponerend, maar wie deze Titanic ten onder ziet gaan heeft toch dat verhaal van Jack en Rose in zijn achterhoofd. En als we mogen kiezen, dan wordt het toch Leo in plaats van Danny.