Maatschappijkritiek in hapklare brokken

Javier Guzman begint bij zijn opkomst direct in het Spaans te brabbelen. Het zet meteen de toon want zijn Spaanse roots zijn van begin tot eind aanwezig in zijn optreden. De contradictie zit hem in het feit dat de cabaretier als kind juist één ding niet wilde: als allochtoon gezien worden. Hij deed daar alles voor: ‘Ik was al aan het inburgeren toen het woord nog niet bestond’. Alles om maar niet als buitenlander of ‘anders’ gezien te worden. Maar ja, in het Ouderkerk aan den IJssel van begin jaren 80 was je nou eenmaal een bezienswaardigheid. Guzman vertelt hierover op een manier die maakt dat het publiek zich er goed in kan verplaatsen. Echt leuk is zijn verhaal over de moeder van zijn lagere school-vriendje Sander. Sander vraagt zijn moeder wat een uitkering is. De moeder laat zich vervolgens laatdunkend uit over mensen met een uitkering. De jonge Javier zet het op een huilen want zijn moeder is ‘ook zo iemand’ die geld komt halen zonder ervoor te werken.

Guzman vormt overigens geen uitzondering op de ongeschreven regel dat je nooit na aanvang van een cabaretvoorstelling de zaal moet betreden. Want dan ben je gewoon de pineut. Enerzijds is het wel gemakkelijk om die mensen op de hak te nemen, anderzijds heeft hij er het recht toe.

Religie en de functie van de stropdas

Naast vermakelijke verhalen over zijn jeugd, snijdt hij ook maatschappelijke en meer serieuze onderwerpen aan: de tegenstelling tussen Christenen en Moslims, de zoektocht naar je eigen ik, en dat Nederland ’s werelds op vijf na grootste wapenexporteur is maar dat je hier alleen op oudejaarsdag vuurwerk mag afsteken. Vervolgens schakelt hij moeiteloos over op een komische theorie over het feit dat mannen geen seks kunnen weigeren en dat een stropdas enkel dient om het bloed in het hoofd te houden.

Javier Guzman leunt sterk op zijn eigen levenservaring en ideeën. Dit maakt dat hij authentiek overkomt. Met zijn soms wat hulpeloze houding van ‘Ik weet ook niet meer waar het met deze wereld eindigt’ en dito handgebaren, doet hij wel wat denken aan enkele bekende generatiegenoten. Gelukkig is het wel de lach die overheerst. De grappen komen aan, zijn goed getimed en er zit veel variatie in de onderwerpen. Kortom: Por Dios staat garant voor een leuke avond.  

Por Dios van Javier Guzman is nog te zien t/m 30 mei 2009.