De typische taalkunst van Wim T. Schippers

schept dat verwachtingen. De taalvernieuwer toont zijn schrijftalent in de vele woordgrappen die in dit stuk aan bod komen. Zijn levensfilosofie – het leven slaat nergens op – komt in deze voorstelling dan ook duidelijk naar voren. Absurdistische en komische taferelen zijn het resultaat.

De woordgrappen bestaan vaak uit woorden die uit hun context worden gehaald. Eigenlijk is in de hele voorstelling geen context te ontdekken. De toeschouwer wordt meegesleurd in op zichzelf staande, korte stukjes. Deze stukjes zijn kleine voorstellingen op zich. Pas aan het einde worden een paar verhaallijntjes bij elkaar gebracht.

Gepofte edelherteierstokken
In elke scène zijn de typische taalgrappen van Schippers te herkennen. Zo laat hij zijn spelers met veel woorden weinig zeggen, of andersom. Hij toont aan dat sommige woorden eigenlijk nietszeggende woorden zijn en maakt misbruik van dubbele woordbetekenissen. Zijn woordenschat is van ongekende grootte. Zo komen enkele lekkere, fantasierijke gerechten in het stuk voor, waaronder een torentje van gepofte edelherteierstokken. Dat Schippers een uitgebreide taalkennis heeft, kan niemand na het zien van deze voorstelling ontkrachten.

De vijf spelers zijn volgens Schippers zelf ‘gekwalificeerde personen’ om deze voorstelling te dragen. Kees Hulst, Titus Muizelaar, Mareille Labohm, Tarah Ouwerkerk en Abdelhadi Baaddi zijn dat inderdaad. Zij zetten op een knappe manier hun typetjes neer. De acteurs hebben de juiste timing en intonatie om de woordgrappen over te laten komen. Ook hun plezier in het spelen van deze voorstelling is duidelijk te zien.

Net die ene boost
Dat het publiek betrokken wordt bij sommige scènes geeft een extra dimensie aan het stuk. Zo worden sommige mensen uit het publiek gehaald om op een terrasje te komen zitten. Daarnaast de inzet van het hele publiek gevraagd tijdens een spelshow. Het zorgt ervoor dat de aandacht weer even op scherp wordt gezet. Het gevoel te hebben deel uit te maken van het stuk, geeft net die ene boost die het publiek gedurende de voorstelling soms nodig heeft.

De meeste losse stukjes zitten goed in elkaar. Met name de eerste driekwart van de voorstelling zijn de scènes kort en krachtig. Maar tegen het einde van de redelijk lange voorstelling verslapt de aandacht. Dit komt ook door de vreemde wending die het stuk aan het einde neemt. Een krachtig en kort einde zou sterker zijn geweest. Schippers heeft nét iets te veel willen vertellen, wat de voorstelling eerder benadeeld dan goed doet.

Op het einde na is Het laatste nippertje een luchtige en absurdistische komedie, die de logica en levensfilosofie van Schippers weergeeft. In die zin komt Schippers de beoogde verwachtingen na. Hij geeft eerder te veel dan te weinig. Toch ben je voor een avondje komische taalkunde bij deze voorstelling aan het juiste adres.

Het laatste nippertje is nog tot en met 31 januari in diverse Nederlandse theaters te zien. Kijk op www.hummelinckstuurman.nl voor de speellijst.