Lauwwarme productie van Daddy Cool

De musical Daddy Cool is de nieuwste productie binnen een beproefd en bewezen concept: neem hitnummers van een bekende band, verzin daar een verhaal omheen, zet er een BN’er in en laat RTL Boulevard en Carlo&Irene er een special over doen. Musicalsucces gegarandeerd. Mamma Mia!, We Will Rock You en Zorro zijn slechts enkele voorbeelden die bewijzen dat het trucje werkt. Echter, Daddy Cool overstijgt qua geloofwaardigheid, originaliteit en uitvoering de middelmatigheid niet.

Het is niet gemakkelijk om een goed verhaal te schrijven binnen de beperking van een x-aantal nummers dat in de show moet zitten. Daddy Cool slaagt erin het publiek op geen enkel moment te verbazen. Gebeurtenissen zijn voorspelbaar en iedere plotwending zie je van mijlenver aankomen. De precieze ontknoping liet halverwege de eerste akte al weinig te gissen. Het enige waar het publiek zich over kon verbazen was de snelheid waarmee relatieproblemen zich spontaan oplossen. Er werd wel gelachen, met name door de kinderen in de zaal, om soms goed getimede, maar onsubtiele grappen.

De nummers van Boney M zijn heerlijk ongecompliceerd en blijven goed in je hoofd zitten. De Nederlandse vertaling weerspiegelt deze simpliciteit. Toch zou iemand de hoofdrolspeelsters Joanne Telesford (Pearl) en Nicky van der Kuyp (Roos, de understudy van Kim-Lian van der Meij) moeten vertellen dat een nummer niet alleen moet bestaan uit belten en ad libs en dat verdriet en pijn beter overkomen wanneer je niet de longen uit je lijf schreeuwt.

De twee komische noten in de voorstellingen zijn Ratza (Rogier Komproe) en tante Linda (Jetty Mathurin). Mathurin komt met even wereldse als absurde Surinaamse volkswijzheden soms zeer grappig uit de hoek. Waar haar ‘Surinaamsheid’ geloofwaardig en nonchalant overkomt, verpersoonlijkt Komproe alle mogelijke denigrerende stereotypen: bot, luidruchtig, dom en geobsedeerd door seks. Er wordt om gelachen, maar eigenlijk zou plaatsvervangende schaamte gepaster zijn.

Is er, naast Jetty Mathurin, dan zo weinig goeds te bespieden aan Daddy Cool? Nee. De musical is vermakelijk in de zin dat de cast zich volledig inzet en er goed wordt gedanst. De eerste minuut met harde beats en even flitsende spotlights als dance moves voorspelt veel goeds. De hoofdrol van Sunny, vertolkt door Ruben Heerenveen, is solide, goed gedanst, aardig gespeeld en veelal goed gezongen. Het decor bestaat uit trappen, projecties en lampjes en zo wordt zonder echt met grote decorstukken te sjouwen moeiteloos geschakeld van Amsterdamse skyline naar flitsende nachtclub. Ten slotte, het publiek onder de 14 jaar leek zich niet te storen aan de slappe verhaallijn en voorspelbare grappen. Daddy Cool heeft af en toe een hoog K3-gehalte qua humor en muziek, dus voor die doelgroep is de show zeker vermakelijk.

Kortom, Daddy Cool is entertainend maar biedt weinig verrassends. Albert Verlinde dacht wellicht goud in handen te hebben, maar het heeft er alle schijn van dat het hoofddoel van Daddy Cool is om snel en makkelijk te scoren. Niet cool…

Daddy Cool de Musical is nog te zien t/m 26 januari 2012 door heel Nederland. Klik hier voor de speellijst.