Dit jaar niet drie maar één echte winnaar: La Isla Bonita

Het vijftal vormt in La Isla Bonita een clubje van de ritmisch-gymnastiekvereniging Sirenes 08 die ‘na elke training nog wel even een biertje drinken met de jongens van de rugby’. Aan het einde van de grootse glittershow leggen de typetjes Madelon, Donna, Shanna, Joy en Saskia pas uit dat het evenement is bedoeld als benefietactie voor de bootvluchtelingen op de Middellandse Zee. Binnen de vorm van de voorstelling zijn gymnastiek en de bootvluchtelingenproblematiek ingenieus met elkaar verbonden. In de volle honderd minuten wordt het onderwerp vanuit verschillende perspectieven belicht, beginnend met een humoristisch maar overtuigend lesje ‘empathie’.

Kippenvel

Het is gewaagd om je als jonge maker gelijk vast te klampen aan een problematiek die zo groot, ingewikkeld, maar bovenal emotioneel is. De actrices Milou van Duijnhoven, Luit Bakker, Mirthe Labree, Lisa Schamlé en Aukje Schaafsma doen er dan ook goed aan om de problematiek zo breed mogelijk te benaderen. Luit kruipt in de huid van een getraumatiseerde kapitein van een boot vol vluchtelingen, terwijl Milou de rol inneemt van een koude, emotieloze onderhandelaar.

Door de diversiteit aan perspectieven en meningen zijn de scènes in de performance goed van elkaar te onderscheiden. Hierdoor is de structuur helder, maar niet minder verrassend. De spanning en emotie worden afgewisseld met hysterie en lompe choreografieën. Juist deze choreografieën visualiseren de problematiek het sterkst. In een visueel heftige dans transformeren de vijf en hun schaduwleger van Spaanse grensbewakers tot wilde en ‘mensvreemde’ Afrikanen. Als dan onverwachts de vlag wordt uitgehangen op het nummer Conquest of Paradise van Vangelis, heb ik kippenvel.

Fysieke overgave

De jonge makers hebben duidelijk alles op alles hebben gezet om de trucs en bewegingen van het ritmisch gymnastiek goed onder de knie te krijgen. Met name de linten – die ook €12,50 duur zijn! – vragen om een ongelofelijke behendigheid en zijn een absoluut onmisbaar aspect van de prachtige vormgeving. De performers putten zichzelf uit tot de allerlaatste minuut: van het hoelahoepen om de nek tijdens het uitvoeren van een minuten durende monoloog tot het gekrijs in een te vroeg beëindigde benefietavond.

De jury, die dit jaar bestond uit Marie-Anne Rudolphi, Maarten van der Cammen en actrice Ariane Schluter, had het makkelijk. Van de ontworpen pakjes, het lichtontwerp, de structuur en muziek tot de grof en volmondig geschreven teksten is La Isla Bonita een inhoudelijk sterke voorstelling. De avond lijkt een never ending story, met adembenemende beelden. Het is overigens wél een extreem moralistische bedoening. Maar oké, wat wil je met een onderwerp als dit.