Theater / Voorstelling

Glooiend landschap vol geheimen

recensie: De Theatercompagnie - De eenzame weg

Omdat ze stervende is, besluit Gabriele, een vrouw met een echtgenoot, een zoon en een dochter, haar oude vrienden uit te nodigen. Het zijn de erfgenamen van de Tweede Wereldoorlog en ze behoren tot de generatie waarin meer dan ooit geleefd moest worden. Als Gabriele uiteindelijk overlijdt, worden geheimen onthuld en leiden onderhuidse spanningen tot een dramatische ontknoping. Wederom een topproductie van De Theatercompagnie.

fotograaf: Sanne Peper

fotograaf: Sanne Peper

Het is stikheet in het Compagnietheater tijdens de première van De eenzame weg. De flesjes water die worden uitgedeeld, worden dan ook gretig geconsumeerd. Bezoekers wapperen met programmaboekjes, trekken hun schoenen uit en een enkeling ontdoet zich zelfs van zijn T-shirt. Aan alles is te merken dat de ruimte tropische temperaturen heeft, behalve aan de acteurs.

Glooiend landschap

De Theatercompagnie staat bekend om haar originele en bijzondere decorvorming. Bij De eenzame weg worden de hoge verwachtingen wat betreft de situering meer dan ingelost. Het podium heeft de vorm van een gigantische skate ramp met golvende vormen. De uiteinden reiken tot de laatste rij in het publiek. Achter die rij wachten de acht acteurs op hun cue die ze naar beneden laat slenteren, laat rollen, laat rennen. Dit bijzonder grote decorstuk geeft het gevoel van een glooiend landschap. Van heuvels waarachter van alles schuilgaat. Vlak voor het einde wordt het decor maagdelijk wit en is het publiek getuige van een foutloze verdwijntruc. Hierdoor blijkt het hele decor nog veel complexer in elkaar te zitten dan je al zou vermoeden.

fotograaf: Sanne Peper

fotograaf: Sanne Peper

Door dit buitenproportionele podium dat dwars over de tribune loopt, zit een deel van het publiek aan de zijkant van de ramp. Ook zijn er enkele plaatsen aan het einde van het podium, vlak voor de acteurs. De bezoekers die hier zitten, zijn voor een deel genoodzaakt tegen de ruggen van enkele acteurs aan te kijken. Een voordeel is dat je op deze positie de gezichten en dus de mimiek bij het teruglopen naar boven heel duidelijk ziet. En zo weet je dat er over de wangen van Katja Herbers echte tranen rollen als ze huilt.

Kleine liefdes, grote offers

De eenzame weg is het tweede deel van een Schnitzler-tweeluik. Het eerste deel, Het wijde land, speelde in 2006-2007 en ging over relaties en ontrouw. In deel twee nodigt een terminale vrouw haar oude vrienden uit. De groep is een gevarieerd gezelschap van kunstenaars, exen en familieleden. Als de vrouw sterft worden geheimen uitgesproken en worden duidelijke familiebanden in een klap in twijfel getrokken. Het is een verhaal over het maken van keuzes die op latere leeftijd niet de juiste blijken te zijn geweest. Over kleine liefdes en grote offers. De muziek van Bob Dylan ondersteunt het verhaal over de babyboomers. Op een podium rennen karakters af en aan die altijd het beste met zichzelf en de wereld hebben voorgehad en die handelden uit goede intenties. Dat je soms jaren later beseft dat je alles heel anders had moeten doen, is niet per se een thema uit de jaren vijftig.

Het stuk duurt zo’n drie uur en dat is ook nodig, al was het alleen al om uitgebreid van iedere acteur te genieten. Het is dan ook jammer dat Anneke Blok in haar rol van de zieke Gabriele zo kort op het toneel staat. Gelukkig zijn de andere acteurs op z’n minst net zo geniaal om naar te kijken. Het is uniek om zo’n groep beroepsacteurs als Mike Reus, Katja Herbers, Jappe Claes en Harry van Rijthoven in een stuk als De eenzame weg te zien. Het lukt de acteurs uitstekend om de diepere lagen uit het stuk met veel spanning en hang naar meer te brengen.