Drie generaties dans

Exclamations

Het is interessant om de ontwikkeling in de choreografieën te zien, die in volgorde van de jongste naar de oudste choreograaf aan het publiek worden getoond. Exclamations, het eerste stuk van de voorstelling, is experimenteel, komisch en een beetje vreemd. Het staat symbool voor de jonge generatie. Dit is onder andere te zien door de vele en snelle schakelingen in deze inventieve dans. De dansers voeren onnatuurlijke, spastische bewegingen uit, wat werkt op de lachspieren. Het laat echter wel de technische kant van de dansers zien. Exclamations zit vol verrassingselementen, bijvoorbeeld als een van de dansers ineens vanuit de zaal tevoorschijn komt.

Disneyliedjes
Sommige bewegingen of delen van het stuk worden zo vaak herhaald dat het grappig wordt, maar gelukkig weet de choreograaf, William Collins, wanneer het genoeg is. Complimenten voor de gezichtsexpressies van de dansers en het gebruik van hun stem. Zo moeten ze bijvoorbeeld snel schakelen tussen het zingen van Disneyliedjes en het maken van extreme gelaatsuitdrukkingen. Alles is overdreven en daarin zit de humor van dit stuk.

Remains to be seen

De tweede choreografie, Remains to be Seen, opent met het licht van een zaklamp. Vanuit het donker komen er steeds meer lichtjes bij. Na de staccatobewegingen van de choreografie van Collins laten de dansers hier zien dat ze ook vloeiend kunnen bewegen. Het is duidelijk dat deze choreografie is ontstaan uit improvisaties. Nadat de zaklampen uitgaan en de lichten aan, bestaat het stuk voornamelijk uit solo’s. Het thema dat choreograaf Michael Schuhmacher voor dit stuk gebruikt, is op een mooie manier verwerkt. Zijn interpretatie van generaties houdt het reizen in de tijd in. Hiermee bedoelt hij herinneringen die achtergelaten worden en de toekomst in worden gestuurd voor volgende generaties. De dansers uitten dit door de laatste bewegingen uit de solo’s van elkaar over te nemen.

Na enige tijd is de vaart uit het stuk verdwenen, vooral omdat het meest spectaculaire gedeelte van het stuk dan al is geweest. Dat is het moment dat alle dansers tegelijk in het donker dansen, terwijl één spot ze volgt. Het publiek ziet dan alleen flitsen van verschillende dansers. Dit ziet er bijzonder en indrukwekkend uit, maar alles wat daarna komt valt een beetje in het niet.


Oneindig


Infinite

Het derde stuk, Infinite, is van Krisztina de Châtel, de artistiek leider van Dansgroep Amsterdam. Zij symboliseert de oudste van de generatie. Het stuk begint met vioolmuziek van Piazolla’s Eight Seasons in een uitvoering van Gidon Kremer (en bewerkt door Han Otten). De muziek en de bewegingen brengen een industriële, dreigende sfeer over. De dansers zitten met een doek over hun hoofd voorovergebogen op de grond. Ze bewegen en maken een ritme met hun ellebogen, handen, hakken en knieën, waarbij ze constant voorovergebogen blijven. Ze voeren een strijd die ontroerend is om te zien. Het oneindige en constante bewegen in het ritme van de imponerende vioolmuziek staat centraal. In rechthoekige patronen bewegen de dansers zich voort, waarbij telkens een of twee dansers ‘uitbreken’, maar altijd weer terugkomen. Het feit dat ze eindeloos doorgaan, wekt melancholie op. De Châtel laat in dit stuk zien waarom juist zij de artistiek leider van dit gezelschap is.

De drie stukken laten elk op hun eigen manier hun generatie zien. Dit overkoepelende thema wordt op drie zeer verschillende manieren in verschillende bewegingsstijlen gebruikt. Deze daardoor afwisselende voorstelling getuigt van technische vaardigheden en een goed concept, maar heeft te weinig momenten die echt raken. Generations bevat interessante elementen, maar adembenemend wordt het nooit.

Generations is nog tot en met 3 maart in diverse Nederlandse theaters te zien. Kijk voor de precieze data op www.dansgroepamsterdam.nl.