Theater / Voorstelling

Een ware parel

recensie: Conny Janssen Danst - Parels

Conny Jannsen viert haar jubileum: het gezelschap bestaat 15 jaar. Diverse fragmenten uit eerdere choreografieën zorgen voor een gevarieerde avond, die recht doet aan de kwaliteiten van de choreograaf. De voorstelling Parels is zelf een ware parel.

Het Rotterdamse dansgezelschap Conny Janssen Danst werd in 1992 opgericht om een podium te creëren voor het werk van choreograaf Conny Janssen. Het gezelschap heeft zich inmiddels in binnen- en buitenland ontwikkeld tot een begrip in de hedendaagse dans. In de afgelopen vijftien jaar heeft het gezelschap meer dan dertig choreografieën gemaakt. De voorstelling Parels vertoont enkele hoogtepunten uit dit indrukwekkende oeuvre.

Parels

Het eerste deel van de avond Sorrowful Songs is een groepswerk voor acht dansers. De oorsprong van deze choreografie ligt in de voorstelling Oktober (1999). Het bestaande materiaal is geabstraheerd en hervormd. De voorstelling toont met name de kunde van Janssen wat betreft vormgeving en belichting. De dansers bewegen zich over het ruime toneel, in en buiten lichtgevende cirkels. Ze rennen naar het onbereikbare, ze schuifelen achterwaarts op hun billen, ze benaderen het toneel en trekken zich weer terug. In een doorgaande flow onderzoeken zij de individualiteit. Hierbij laat het dansen in en naast de eigen spotlight een mooie metafoor zien. Sorrowful Songs is gedompeld in een mooie champagnekleurige glans en zit vol met allure.

~

Het tweede gedeelte, Two, bestaat uit duetten gekozen uit de voorstellingen Licht (2004), I’m Here (2005) en Hear Me (2006). Trompettist Eric Vloeimans en pianist Jeroen van Vliet componeerden de muziek. Het geheel oogt en klinkt aangenaam, maar ongemerkt slaat de verveling toe. Een aaneenschakeling van tederheid, vloeiende dans en zachte muziek. Net op tijd wordt deze zoetigheid opgeheven, doordat Rebound (2005) volgt; een fris, droogkomisch stuk met vijf mannen. De vloeiende danstaal maakt plaats voor subtiele grapjes en energieke bewegingen. Vanuit een witte kamer met ramen, trampolines en planken gaan Martijn Kappers, Froilán Medina Hernández, Kevin Polak, Dario Tortorelli en Javier Vaquero Ollero de confrontatie met elkaar aan. Het gaat over haantjesgedrag en kwetsbaarheid, testosteron, kameraadschap en competitiedrang. Janssen laat de mannen in vele facetten zien. Rebound is met haar subtiele grappen en prachtige dansfrases door pers en publiek enthousiast ontvangen. Janssen toont zich een ware vakvrouw. En is daar ook niet een klein aandeel van assistent-choreograaf Ronald Wintjes en repetitor Stefan Ernst te zien? Beide jonge, voorheen vooral in Brabant werkzame, choreografen (en dansers) hebben hetzelfde gevoel voor subtiele humor. Hoe dan ook Rebound blijft stuiteren, Janssen beschikt over een verrassende factor: een bewonderswaardige ratatouille aan stijlen en stijlkeuzes. Niet voor niets werd zij in haar carrière meerdere malen geprezen om haar artistieke ontwikkeling.

Een geslaagde jubileumvoorstelling dus. Waarbij dan toch de vraag rijst of deze avond niet wat te vroeg komt? Conny Janssen is op 50-jarige leeftijd nog altijd op de top van haar artistieke kunnen. Komt de verering van een oeuvre niet beter tot zijn recht als de maker klaar is met creëren?

Helaas is Parels niet meer te zien, maar haar nieuwste choreografie Sparring Partners is eind maart te bewonderen.