Theater / Voorstelling

Op aarde is het leuker dan in de hemel

recensie: Lucifer (Annette Speelt)

Apollion loopt op blote voeten, zijn vieze schoenen heeft hij in zijn hand. Hij is poolshoogte gaan nemen in het aardse paradijs, waar God Adam en Eva heeft neergezet. De engel Apollion heeft daar dus door het slijk gelopen, en met zijn modderschoenen zou hij de hemel maar besmeuren. Dat mag niet, dat verstoort de idylle. Want de hemel is natuurlijk de allerbeste plek om te zijn. Maar Apollion is door het dolle heen. Het is ontzettend leuk in dat modderige aardse paradijs, veel leuker dan in de hemel. Dat bericht verstoort de rust onder de engelen. Die mens, die moet het nu niet te hoog in zijn bol gaan krijgen, laag bij de grond en sterfelijk als hij is. De Haagse groep Annette Speelt brengt Vondels klassieker Lucifer, over de opstand van de engelen tegen God.

~

Wil je als theatermaker een zeventiende-eeuwse tekst over het voetlicht krijgen, dan moet je proberen het verhaal dicht bij de toeschouwer te brengen. Dus is de hemel een smetteloos paarse vergaderzaal met design-meubilair, en lopen de engelen in hippe kleren. Er is een trap omhoog, waar God onzichtbaar zetelt. Zijn rechterhand, boodschapper-engel Gabriël, sjouwt van boven naar beneden om aan de rest van de engelen te vertellen wat God zoal heeft te melden. Groot is de paniek als blijkt dat God heeft besloten de mensen een treetje hoger op de ladder te plaatsen dan de engelen.

Vreedzaam

En dan worden de engelen ontevreden en jaloers. Die mens heeft het wel erg goed getroffen. Adam ziet er goed uit, en Eva is een lekker ding, als ze Apollion moeten geloven. Ze beminnen elkaar als konijnen, terwijl engelen geen liefde kennen en altijd in hun eentje zijn. Als dat zo doorgaat, dan hebben die mensen zich binnenkort enorm vermenigvuldigd. En al die mensen gaan dus belangrijker worden dan de engelen, die eerst de oogappels van God waren? Dat kan zo niet! De aanvankelijk zo vreedzame engel Lucifer neemt de taak van aanvoerder op zich: de engelen gaan rebelleren.

Toppen en dalen

~

Op zich is het al een hele prestatie van Annette speelt om deze tekst, op rijm en in zeventiende-eeuws Nederlands, op duidelijke wijze bij het publiek over te brengen. Toch krijgt het verhaal je niet echt in zijn greep. De teksten zijn erg gekunsteld, en daar valt niet tegenop te acteren. Iedereen doet zo zijn best om begrijpelijk te zijn, dat bijna elke zin met evenveel nadruk wordt uitgesproken. Daardoor mist de voorstelling een natuurlijke beweging van toppen en dalen in de gespeelde emoties.

Moedige poging

Eigenlijk zijn er maar twee momenten echt spannend. Dat is wanneer Apollion (Jorrit Ruijs) op blote voeten komt vertellen over de schepping Mens. En als Belial (Thijs Römer) collega Lucifer (Joèlke Sanders) ervan probeert te weerhouden ten strijde te trekken. Daarmee is deze Lucifer weliswaar een moedige poging en oud verhaal tot leven te wekken, maar geen must voor de toeschouwer.


Lucifer
is dit seizoen te zien t/m 2 oktober. Klik hier voor informatie over speeldata.