(Te) weinig veranderd

Dat we geen grote billboards van deze band hebben gezien, heeft vooral te maken met het gegeven dat deze band in mindere mate op het grote publiek is gericht en in plaats daarvan muziek voor een selecte groep maakt. Niettemin werd ook naar deze opvolger uitgekeken.

Adempauze

In 2012 bracht Grizzly Bear Shields uit, een juweel van een plaat met wonderschone, sfeervolle nummers als ‘Yet Again’, ‘Speak in Rounds’, ‘Sleep Ute’ en ‘Half Gate’. Shields was de opvolger van doorbreekplaat Veckatimist (2009) die de bescheiden hit ‘Two Weeks’ bevatte en daarnaast ook de soundtrack voor de film Blue Valentine (Foreground). Beide platen werden wereldwijd aan de man gebracht aan de hand van een immense wereldtournee.

Moe, zowel lichamelijks als geestelijk, van dit toeren, sowieso al niet de grootste hobby van deze heren, besloot men tot een adempauze. Een flinke adempauze van zo’n vijf jaar, waar het gewone leven zijn intrede weer deed. Ofwel: bandleden gingen trouwen, weer anderen gingen juist scheiden of verhuizen, kinderen werden geboren en solo-projecten werden opgestart. Het bloed kruipt echter, zeker bij muzikanten, toch altijd waar het niet gaan kan, en dit betekende voor Grizzly Bear opnieuw de oefenruimte in.

Meer in balans

Al in 2015 begon daar de creativiteit te stromen en werd de bestaande vriendschap en samenwerking verder uitgebouwd. Vrijblijvende samenspeelsessies resulteerden al snel in concrete nieuwe nummers en dus uiteindelijk ook in een fonkelnieuwe plaat: Painted Ruins.

Zelf geeft men aan dat men tegenwoordig meer in balans is, zowel innerlijk als onderling. Hierdoor heeft de band ook een weloverwogen keuze gemaakt om geen uitgebreide Europese toer te gaan maken, ondanks het eerder wisselen van label (van Warp naar RCA Records/Sony). Ook een weloverwogen keuze.

Herkenbaar

Painted Ruins opent met het ingetogen ‘Wasted Acres’. De instrumenten zoals we die al kenden van eerdere platen zijn weer uit de koffers gehaald en herkenbaar zijn wederom de typische Grizzly Bears synthesizers, echoënde gitaren, galmende loops en jazzy drums. Ook herkennen we het ongewijzigde hoge stemgeluid van zanger en voorman Daniel Rossens. Wat dat betreft is er eigenlijk weinig veranderd, wederom bijzonder melancholisch, kleurrijk en sfeervol.

Het maakt Painted Ruins tot een plaat waar we lang op hebben gewacht, maar toch niet helemaal waar we op hadden gehoopt. Daarvoor valt er net wat te weinig spannends te beleven met Grizzly Bear anno 2017.