Race-allegaartje

R:Racing is een soort kruising van de diverse populaire racegames geworden. Men neme een snufje Gran Turismo, mengt dat met een vleugje Project Gotham Racing en gooit er tenslotte nog wat DTM Race Driver overheen: smakelijk eten! Ik heb R:Racing in eerste instantie kunnen testen op een PS2, en ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: het spel ziet er prima uit. De PS2 is op afstand de grafisch mindere van de consoles, maar Namco weet er toch flink wat fraaie plaatjes uit te trekken.

Racevrouw

Zoals gezegd is R:Racing een beetje een allegaartje. Je kunt het puntensysteem uit PGR2 terugvinden, en de graphics en opzet van Gran Turismo. Het sterkste ‘zag ik dit niet al eens eerder?’-gevoel kreeg ik echter bij de storymode-optie. DTM Racerdriver heeft duidelijk een bewonderaar bij Namco. Ook hier volg je de gangen van een jonge coureur die het probeert te maken in de racewereld. Hier is de speler echter een vrouw, en eentje die wel van wanten weet. Tijdens een dolle ambulancerit wordt de vrouw ontdekt als briljant chauffeur, en mag ze het zitje overnemen van de gewonde coureur die ze net heeft afgeleverd bij het ziekenhuis. Misschien klinkt een vrouw als racekarakter in een game heel origineel, maar uiteraard zijn bepaalde onderdelen van haar lichaam geleend van Lara Croft (en dan bedoelen we niet haar neus).

Onevenwichtig

Het verhaal is op zich wel grappig, maar niet zo lekker uitgewerkt als in DTM. Japanners hebben toch een ander gevoel voor humor en drama, en dat is hier en daar goed te merken. Dus over naar de gameplay. Doordat men deze game heeft volgepropt met ‘van alles wat’ doet het allemaal wat onevenwichtig aan. Is het een arcade racer of toch een simulatie? Het lijkt er sterk op dat de programmeurs het ook niet helemaal wisten, en daarom een beetje voor de veilige middenweg wilden kiezen. Voor beginnende en casual racegamers is dat helemaal geen probleem: zij kunnen daardoor zo instappen. De meer gevorderde gamer zal dit echter een stuk minder vinden.

Driften

Een ander probleem is de besturing van de auto. Op het eerste gezicht is deze heel makkelijk; je kunt zelfs kiezen of je met pookjes of richtingstoetsen stuurt, iets dat we niet vaak meer zien op de PS2. Gek genoeg heeft de auto soms de neiging om op de meest onlogische momenten te gaan driften. Nu is dit redelijk simpel te corrigeren, maar vreemd is het wel. Zo heb je de auto in heel scherpe bochten perfect onder controle, terwijl hij in een flauw bochtje ineens vervaarlijk kan uitbreken. Vreemd.

Stress

Een nieuwigheidje is dat je coureurs tegenwoordig kan opjagen. Zodra je iemand achterna zit, zie je boven hem of haar een stressbalkje verschijnen. Als je achter hem blijft plakken raakt dit balkje langzamerhand vol, en gaat de coureur foutjes maken. Op zich is dit leuk verzonnen, maar aangezien de game toch al niet zo heel moeilijk is, was dit eigenlijk een beetje een overbodige toevoeging. Je komt de mensen zo ook wel voorbij. Tijdens het passeren krijg je over de radio regelmatig verwensingen en uitdagingen van je tegenstanders toegeworpen. Ook hoor je af en toe commentaar van je pitcrew.

Conclusie

R:Racing is geen enorm inventieve racegame geworden. Namco speelt vooral op safe, en levert (om in autotermen te blijven) een middenklassertje af. Als je eenmaal het aparte weggedrag van de game een beetje in de smiezen hebt, dan valt er behoorlijk te racen met deze game. Voor de gevorderde gamer zijn er betere titels denkbaar, maar voor een casual gamer of iemand die nog nooit een racegame heeft gespeeld, is dit een aardige titel om mee te beginnen. Een leuke game dus, maar zeker geen hoogvlieger. Kijk er eens naar.