Boeken / Non-fictie

Not a good Reed/Read

recensie: Boeken: Victor Bockris - Transformer: Het verhaal van Lou Reed

Vanaf de eerste pagina’s voel je dat het niet goed zit met deze biografie. En helaas zijn de volgende pagina’s daar alleen maar de bevestiging van. Niet alleen is Victor Bockris een abominabele schrijver, hij bezondigt zich ook meteen aan enkele basiswetten van non-fictie schrijven.

In 2013 verloor de wereld één van de iconen van de rockmuziek: Lou Reed. Hij liet een meer dan indrukwekkende muzikale erfenis achter, die in de jaren zestig begon en tot op het einde voor verrassingen zou zorgen, zoals toen hij een plaat opnam met de mannen van Metallica. Zijn privéleven was bewogen, mede door zijn norse en opvliegende karakter. Zo had hij relaties met vrouwen en transgenders, maakte hij pijnlijke scheidingen mee, en vernederde hij meer dan eens journalisten wanneer de vragen niet naar zijn zin waren.

Speculatief

Stof genoeg voor een boeiend boek, zou je denken, maar dat is buiten Victor Bockris gerekend. Zijn Transformer: The Lou Reed Story, is ten eerste heel slecht geschreven, ten tweede meer dan eens speculerend (zo wil hij de lezer er per se van overtuigen dat Reed in zijn jeugd een asociale weirdo was, maar zijn voorbeelden die dat moeten staven wegen wel heel licht), en ten derde onvoorzichtig in zijn bronvermelding. Hoewel het een grondige herziening is van de eerste editie, die in 1994 verscheen, is het geen verbetering.

Zo veronderstelt Bockris dat Reed een problematische relatie met zijn moeder was, omdat het joden waren en joodse mannen altijd een problematische relatie met hun moeder hebben. Zijn bewering kan hij voor de rest niet staven. En verder barst het boek van citaten en herinneringen, maar altijd door ‘een jeugdvriend’, ‘een klasgenoot’, ‘iemand uit de dichte omgeving van Reed’. Anders gezegd: hij kan schrijven wat hij wil, het kan toch niet gecontroleerd worden. Het geeft het boek ook het aura van een roddelblaadje, waardoor we ook geen enkel nieuw inzicht in zijn werk(wijze) krijgen.

En die slechte zinnen? Wat dacht je hiervan:

In januari, tijdens zijn eerste solo-optreden in de Alice Tully Hall in New York, droeg hij een zwartleren broek en jack en was hij volgens de aanwezigen uiterst opwindend. Diezelfde maand trouwde de seksueel ambivalente Reed, die zichzelf als een ridder vond en in knappe prinsessen geloofde, met de vrouw die hij als een volgzaam vrouwtje beschouwde.

Wispelturig

En hoewel over smaken en kleuren niet valt te twisten, gaat Bockris ook nog eens zwaar uit de bocht door te beweren dat Lulu, het album dat Reed in 2011 met Metallica maakte en door critici wereldwijd werd afgebroken, te beschrijven als het beste dat Reed ooit maakte. Een afwijkende mening hebben mag natuurlijk, maar dit is gewoon tegendraads zijn, of iets beweren omdat het past als positieve noot om mee af te sluiten. Des te meer hypocriet, omdat de eerste editie uit 1994 heel negatief eindigde, met Reed als emotioneel wrak. Nu hij gestorven is, wil Bockris er opeens een halve heilige van maken – de periode van 1994 tot 2013 kon hij blijkbaar niets verkeerd doen. Nee, dit is geen goede, laat staan betrouwbare biografie.