Muziek / Album

Tegendraads debuut

recensie: Zomotta - Call 4 Glory

Onlangs was er op het Noorderslag-festival veel te zien wat de prijs van ‘meest dramatische wat Nederland te bieden heeft’ zou kunnen winnen. En als je nagaat dat Nederland met behulp van dit muziekfestijn de Nederlandse popmuziek aan de buitenlandse festivals moet verkopen, zullen we dit jaar nog hoger scoren bij het songfestival. Het bandje dat de boel wat meer kleur had kunnen geven, had Zomotta kunnen zijn. Ze stonden niet geprogrammeerd, maar zij leveren met hun powervolle Call 4 Glory de nodige frisse wind voor een teleurgestelde Noorderslag-ganger.

Anders dan de sullige titel doet verwachten opent Call 4 Glory uitermate sterk met Faith. De liefhebbende recensent gaat even verzitten. De tegen elkaar opboksende noisy gitaren laten het nummer bulken van de energie en gooien alle vooroordelen vanwege de ultralelijke hoes meteen achter de kast en de criticus staat bijna kritiekloos met zijn armen in de lucht om de band te omarmen. Toch laat dezelfde man zijn armen langzaam en ietwat teleurgesteld zakken, omdat het tweede nummer Boj=Job roet in het hoopvolle eten gooit. Anticlimax is het beste en meest duidende woord. Jammer genoeg blijft een herhaling van wat Faith teweeg brengt gedurende de 48 resterende minuten uit. De inmiddels weer zittende recensent valt van deceptie achterover in de leuning.

Puntige songs

De rest van de vijftien nummers die Call 4 Glory telt, zijn, wanneer je de opener niet gehoord had, enigszins goed te noemen. Uiterst puntig worden creaties gepresenteerd, die duidelijk na het regelmatig horen van The Jesus and Mary Chain en The Pixies zijn gemaakt. Soms doet de band denken aan Millionaire, bijvoorbeeld in Notorios, terwijl Pickin’ It Up en Suzy eerder referenties aan Jon Spencer oproept. De variatie in dit gitaargeweld is te vinden in het dansbare Disco dat de gedachte naar iets als Radio 4 of !!! lospeutert. Ook het laatste nummer, dat niet op de hoes staat vermeld, geeft de luisteraar de broodnodige afwisseling, maar komt door diens positie niet volledig uit de spreekwoordelijke verf. Muzikaal gezien kan de band zeer goed voor de dag komen, ware het niet dat de teksten soms tenenkrommend zijn, waarvoor Rocket als voorbeeld aangedragen kan worden. Dat maakt vijftig minuten lang en behoorlijk vermoeiend.

Geen weerhaakjes

De nummers hebben geen weerhaakjes en blijven daardoor nauwelijks hangen en dat is jammer, want het had zo mooi kunnen zijn. De heren en dame van de Brabantse band willen graag laten zien hoe het moet, maar het lukt hen zo nu en dan niet de ideeën in een sterke song te verwerken. Al met al kan worden geconcludeerd dat de programmeurs van Noorderslag Zomotta’s Call 4 Glory over het hoofd moeten hebben gezien, want ze hadden niet misstaan naast de jongens en het meisje van Blues Brother Castro. En dat is misschien het grootste compliment voor Zomotta.