Perfecte Route 66-soundtrack
’t Is hartje zomer. Een strakblauwe lucht boven, en een ellenlange tweebaansweg voor en achter je. Links en rechts bergpartijen die over uitgestrekte zandvlaktes regeren. Ik heb altijd al eens over de Route 66 willen rijden in mijn vierdehands Chevy Camaro uit 1969. Raampjes open, poot op het gas, tegen overkoken aan. Ronkend en rokend stevenen wij voort, de auto en ik. Stief tachtig mijlen per uur. Verzengende hitte en ineens de fata morgana die voor ons op het asfalt verschijnt. Die luchtspiegeling blijkt de perfecte muzikale soundtrack bij deze trip. De Belgische band Triggerfinger zorgt met What Grabs Ya? namelijk voor een extra dimensie aan deze rit. En we gaan nog lang niet naar huis, want deze heerlijk geile en moddervette stonerrock klinkt veel te lekker uit die ietwat krakkemikkige speakers.
Het Belgische powertrio Triggerfinger weet zonder al te veel moeite het bovenstaand sfeertje te kweken. Al een tijdje overigens, want het titelloze debuut stamt uit 2004. Maar goed, vanaf heden is de definitieve doorbraak niet ver meer. Dit album van Triggerfinger rockt en rollt kneitershard. Op een waanzinnig lekkere, vuige manier. En zelfs Excelsior Recordings helpt een handje om hier zo veel mogelijk mensen mee in aanraking te laten komen. De Amsterdamse platenmaatschappij heeft tegenwoordig een goed neusje ontwikkeld voor andere muziekstijlen dan de meerstemmige gitaarpopliedjes, waarmee ze hun terechte bekendheid hebben vergaard.
Tien donderende tracks
~
De tien donderende tracks van Triggerfinger hebben soms iets weg van hun Belgische wapenbroeders El Guapo Stuntteam. Hun muziek is rechtlijniger dan Queens of the Stone Age, het wordt allemaal net iets meer zompig en langzaam gespeeld dan bij Danko Jones of Peter Pan Speedrock. Men freakt en vogelt minder dan bij Wolfmother. Het schurkt aan tegen Led Zeppelin, Deep Purple en de zang lijkt af en toe een Ian Astbury-kloon. Maar bovenal klinkt het fris (Short Term Memory Love), eigenzinnig (Is It) en springen de accuvonken (All My Floating) er vanaf. Zelfs de alom bekende ‘jaren zeventig-schreeuw’ (First Taste) wordt waanzinnig vertolkt. En als blijkt dat ook met rustiger werk zeer goed uit de voeten kunnen (Halfway Town, Lines), dan is dit zomaar een zeer compleet album te noemen dat een onverwachts groot muzikaal spectrum verkent. Last but not least is er de verrassende, galmende bluesjam No Teasin’ Around.
Het eerder genoemde gelijknamige debuutalbum van Triggerfinger zette al een hele duidelijke muziekkoers in. Maar die koers vaart de band op hun tweede volwaardige album nog vastberadener. Ze doen feitelijk dat waar ze als live-act al lange tijd om geroemd worden. Daarom bracht de band (op verzoek van die, inmiddels vele, fans) vorig jaar waarschijnlijk ook een live-plaat uit (Faders Up). Maar, nu blijken zanger/gitarist Ruben Block, drummer Mario Goossens (ook bandlid van Hooverphonic (!), Noordkaap en Monza) en bassist Paul van Bruystegem dat rauwe live-sfeertje ook in de studio perfect te kunnen vertolken.
De weg op!
En juist om al die hierboven genoemde redenen, stuur ik mijn stinkende Chevy graag uit de garage. De weg op! Al regent het pijpenstelen door de opengedraaide raampjes naar binnen. Al schijnt die verrekte zon hier nog lang niet en is de temperatuur ijzig laag. Ik wil nú enkel heerlijk en ellenlang rondcruisen. En waan me daarbij door dit Triggerfinger-album binnen de kortste keren ergens ter hoogte van Santa Fé op de Route 66. Genieten.
TriggerFinger is de komende weken ook in Nederland te zien:
26 maart in Utrecht, 29 maart in Den Bosch en 1 mei in Hellendoorn.
Co Broerse 
pixabay 
