Nintendo Noise

~

De biografie vermeldt de term casio-grind, die zoveel betekent als een tegen grindcore aanhangend geheel, waarbij het gepingel op een zo te horen nagenoeg antiek casio-keyboard het handelsmerk lijkt te zijn. Hoe het ook zij, als er geschreven stond dat het drie psychiatrische patienten waren die deze kakafonie geproduceerd hebben, zou ik er ook geen moeite mee hebben dat te geloven. Wat een spastische herrie.

Grind

Maar ja, wat wordt bedoeld met “20 dying spastics”? Voor de luisteraar betekent dit dat er een muur van geluid op ze wordt afgevuurd door een bassist die, terwijl hij de distortion vol over zijn instrument laat gieren ook nog eens de binnenkant van zijn longen op zijn borst laat hangen, een drummer die zijn best probeert te doen de bassist van zijn stuk te brengen en een keyboardspeler(?) die zijn instrument als lijmpistool gebruikt om het geheel met zijn melodieën aan elkaar te plakken. En warempel, dat lukt ook nog eens niet onaardig. Uiteindelijk komt het dan neer op een vorm van noise/grind die ik nog niet eerder tegengekomen was.

Noise

Een naam die voor mijn gevoel soms even de kop opsteekt is Today is the Day, het noise-metalorkest rondom beroepsmaniak Steve Austin. Vooral het nummer In Reverence doet duidelijk denken aan deze band, mits je het dik vijf minuten durende outro niet meerekent, dat zweeft op de feedback van de bas en een cirkelend keyboardlijntje. En het is juist dit keyboard dat het geluid soms weer een heel andere richting geeft. De bijna naargeestige sfeer die er veelal mee wordt neergezet doet denken aan experimentele black metalbands als Limbonic Art.

Geen muziek dus voor de zwakkeren van geest, naast trommelvliezen kan deze muziek ook met gemak het besef van realiteit laten ploffen. Mijn aandacht hebben ze in ieder geval vast weten te houden gedurende de negen composities die de revue passeren.