Geforceerd spelplezier
Twee jaar geleden werden we in Nederland overspoeld met nieuwe, frisse bandjes uit Groot-Brittannië, die de zieltjes van popliefhebbers wilden winnen met puntige, hoekige rocksongs. Eén van de meest opvallende en tevens leukste bandjes die destijds aanspoelde was The Zutons. Hun debuutalbum Who Killed The Zutons? onderscheidde zich van landgenoten als Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs doordat de funky sixtiespop werd doorspekt met soulinvloeden. Geen wonder dat de naam van The Zutons binnen no-time gemeengoed werd in de muziekwereld, met een optreden op Pinkpop van dit jaar als ultiem bewijs daarvan. Nu brengt het vijftal uit Liverpool de moeilijke tweede en de vraag is of The Zutons hierop wederom een verpletterende indruk kunnen achterlaten.
~
Zuton Fever
Om die vraag maar gelijk te beantwoorden: neen, dat kunnen The Zutons niet nog eens. Sterker nog, op enkele tracks na ontbreekt de Zuton fever helemaal. Hoewel het er op het eerste gehoor nog op lijkt of Tired of Hanging Around gewoon in het verlengde ligt van de debuutplaat, blijkt na een aantal luisterbeurten dat dat niveau lang niet gehaald wordt. Ditmaal geen instant-vrolijkheid, blijde popdeuntjes en verslavende gitaarrifjes, maar vooral veel zeurderige jengelmuziek.
Anders gezegd: waar Who Killed The Zutons? vooral een oefening in spelplezier leek, bekruipt je bij het beluisteren van Tired Of Hanging Around als luisteraar vooral het gevoel dat deze plaat enigszins geforceerd tot stand is gekomen. De vrolijke melodieën hebben plaatsgemaakt voor repeterende gitaarrifs, de gelukzalige samenzang is ingewisseld voor kille keelklanken. Uitzondering hierop zijn de toegevoegde vocalen van saxofoniste Abi Harding, die met haar hoge stem een nieuwe dimensie geeft aan een nummer als You’ve Got a Friend in Me. Helaas blijft haar vocale rol slechts beperkt tot enkele tracks.
Nachtkaars
Daar komt bij dat The Zutons schijnbaar zijn afgestapt van het idee dat elk nummer een positief gevoel in de luisteraar naar boven moet brengen. Zo is de afsluitende track I Know You’ll never Leave van een dusdanig tergende sloomheid, dat de plaat als een nachtkaars uitgaat. Een nachtkaars die dankzij sterkere tracks als het titelnummer en de eerste single Why Won’t You Give Me Your Love? overigens nog wel even aangewakkerd is.
Blijft een plaat over die simpelweg niet aan de (hoge?) verwachtingen voldoet. Het frisse bandje uit 2004 is anno 2006 een vijftal dat verzuimt heeft haar eigen muziek een nieuwe impuls te geven. In plaats daarvan gaat The Zutons rustig verder op de weg die op Who Killed The Zutons? is ingeslagen, maar in dit geval betekent stilstand duidelijk achteruitgang. Tired of Hanging Around had zonder problemen uitgebracht kunnen worden als een verzameling b-kanten, maar voor een langverwacht tweede album van een hoog aangeslagen band als The Zutons biedt het gewoon te weinig.
platenlabels 
