Portugese Britpop

Al bij het eerste nummer ‘Unite The People’ is de vergelijking met Oasis onverdraaglijk. Zelfs het beetje zeurderige zingen en net niet vals op de toon zitten van voorzanger Alex Monteiro is vergelijkbaar en aandoenlijk.

Verkeerde eiland
Het album van The Weatherman ademt een mengeling van Oasis met de elektronica van Visage en Soft Cell uit. Dat bekruipt de luisteraar al bij het eerste nummer en wordt naargelang het album vordert alleen maar sterker. Dat de band ook goed in een stevige doorstappende Britpopcompositie kan uitblinken, is niet alleen te horen in ’15 Days’ maar ook op de single ‘Fab’. Dat nummer heeft een lekkere drive meegekregen die zo bekend is van de bandjes van het eiland voor de kust van het Europese vasteland. Het rustpuntje ‘It Took Me So Long’ wordt opgelicht met de stem van de eveneens Portugese ster Emmy Curl. Haar stem is een uiterst fijne aanvulling op het liedje dat daarmee boven de andere uitsteekt.

Klippen ontwijken
Dat The Weatherman met ieder liedje referenties blijft oproepen met andere bandjes uit Groot-Brittannië die niet te duiden zijn, zoals bij ‘Double Trouble’, kan hen niet aangerekend worden maar moet juist toegejuicht worden. Blijkbaar klinkt een en ander zo fijn en toch origineel dat het overal en nergens op lijkt. Het zijn dan uiteindelijk toch gewoon liedjes van de mannen zelf die een goede neus hebben om de klippen te ontwijken van het plagiaat.

Dat deze band van het Iberische schiereiland afkomstig is, is niet aan de muziek te horen. Er is geen enkele invloed van de traditionele Portugese muziek te horen. De heren zijn wat dat betreft geboren op het verkeerde plekje. Of zouden ze geboren zijn met een koptelefoon op met daarop The Beatles en alles wat daarna kwam?