De koek is op

~

Voor menig jong trio zou het wegvallen van één bandlid ogenblikkelijk de doodsteek betekenen. Zoniet voor The Thermals. Zanger-gitarist Hutch Harris en de uiterst charmante bassist Kathy Foster besloten na Hudson’s plotselinge vertrek niet direct op zoek te gaan naar een nieuwe collega, maar speelden eerst samen de derde Thermals-plaat vol. Hij deed de zang en gitaar, zij de bas en drum, terwijl ze gezamenlijk de orgelpartijen voor hun rekening namen. De achterflap van het promoexemplaar van The Body, The Blood, The Machine meldt dat ze inmiddels in Caitlin Love een nieuwe drummer hebben gevonden. Helaas is de euforie van korte duur. Zoals we onlangs nog in de OOR konden lezen, geeft Love er vanwege aanhoudende rugklachten weer de brui aan. Het blijft dus een zorgenkindje, die positie van drummer bij The Thermals.

The facts

The Body, The Blood, The Machine is uitgebracht door het sympathieke Subpop label, waar The Thermals de laatste jaren concurrentie hebben gekregen van hippe kwaliteitsbands als CSS, Band of Horses en Wolf Parade. Het album werd opgenomen in de Supernatural Sound Studios in Oregon City en geproduceerd door niemand minder dan Fugazi-drummer Brendan Canty. Het zijn geen onbekenden van elkaar; eerder werkten Canty en the Thermals al samen aan het nummer Welcome to The Planet, verschenen op de Burn to Shine dvd.

Ongecompliceerd vlammen

Volgens de begeleidende biografie zoekt The Thermals met dit derde album meer naar de nuance. Gestapelde gitaren, additionele orgelpartijen en zelfs ballads worden daarom niet geschuwd. Helaas gooien ze daarmee hun eigen glazen in. In de kern is The Thermals namelijk niets meer dan een explosief, lo-fi indiebandje dat juist niet op zoek moet gaan naar nuance. The Thermals moeten gewoon ongecompliceerd vlammen. Boos blijven afgeven op de Amerikaanse consumptiemaatschappij en de rechtse, conservatieve regering Bush. Dat laatste doen ze ook nog wel, maar doordat de muziek zoveel in kracht is afgenomen, is de impact helaas gering.

Begrijp me niet verkeerd; op zichzelf is The Body, The Blood, The Machine beslist geen onaardig album (met Here´s your Future als absoluut hoogtepunt), het probleem is alleen dat dit derde album het absoluut niet haalt bij hun steengoede eerste twee. De gretigheid, het welbekende vuur lijkt langzaamaan te verdwijnen. Zolang ze live veel materiaal van hun eerste twee albums blijven spelen, hoeft dat voorlopig geen probleem te zijn. Maar het vertrek van Hudson heeft het groepsproces waarschijnlijk onherstelbaar beschadigd.