What’s in a name?

The Tellers van weleer is gereduceerd tot slechts één persoon. Van de oorspronkelijke bezetting is alleen frontman Ben Bailleux-Beynon overgebleven. François Gustin (bas) en Kenley Dratwa (drums) stapten op na de zware tournee die op het succesvolle debuutalbum Hands Full of Ink volgde. Niet veel later nam ook mede-oprichter Charles Blistin afscheid, waardoor alleen Ben Bailleux-Beynon nog overbleef.

Doorzetten

Bailleux-Beynon gaf de moed echter niet op en zocht nieuwe companen om The Tellers mee voort te zetten. Met bassist Fabrice Detry, drummer César Laloux en gitarist Joos Houwen is de Waalse indieband nu weer terug met een nieuw album: Close the Evil Eye. En door het karakteristieke stemgeluid van Bailleux-Beynon klinken The Tellers nog steeds gewoon als The Tellers.

Door de grote veranderingen in de bezetting is het tweede album wellicht niet die extra stap vooruit geworden die men ooit had verwacht. Tot slot van rekening is dit door al die omwentellingen eerder een debuutalbum geworden: het debuut van The Tellers 2.0. Maar dat neemt niet weg dat we op deze nieuwe plaat wederom met een aantal zoete melancholische ballads geconfronteerd worden. De stem van Bailleux-Beynon is voor The Tellers net zo karakteristiek als die van Fish dat was voor Marillion. De herkenbaarheid is dan ook groot.

Dansbare melancholie

Het album is wel wat meer poppy dan zijn voorganger. Maar daarmee is de zoete melancholie ook meteen wat dansbaarder geworden. Zo doet openingsnummer ‘Drama’ zijn naam geen enkele eer aan. Vanaf het begin zit je in de sfeer van het album. Dit is wat je kunt verwachten en niets anders: een lekker swingende beat, Bailleux-Beynons karakteristieke stem en een vrolijk wijsje. Niets meer en niets minder: The Tellers.

Voor de variatie hoef je Close the Evil Eye niet aan te schaffen, maar ben je op zoek naar een makkelijk in het gehoor liggend indieplaatje met veelal zoete, maar dansbare nummers, dan is dit zeker het checken waard. Close the Evil Eye is een prettig in het gehoor liggend ’tweede debuut’ geworden, zonder echte hoogte- of dieptepunten. Met soms een vleugje The Kooks (‘Friends of Mine’), maar altijd met veel Bailleux-Beynon. Licht verteerbaar, maar ook met veel van hetzelfde.