Muziek / Album

Niet echt wereldschokkend

recensie: The Stereophonics - You Gotta Go There To Come Back

Op donderdag 12 juni stonden The Stereophonics als speciale openingsact op de tweede editie van The Music In My Head in Den Haag. Volgens de dame die het programma aan elkaar praatte, speelden The Phonics deze avond voor het eerst nummers van hun nieuwe album You Gotta Go There To Come Back. Een album dat met name in de rocknummers wordt gekenmerkt door een bij vlagen behoorlijk ruw geluid, veel ruwer dan het geluid dat de band live neerzette in een overigens fantastische show.

~

Op het podium van het Haagse Theater aan het Spui werden veel nummers van You Gotta Go There To Come Back opvallend rustig uitgevoerd. De veelal ongepolijste albumtracks werden van hun scherpe rantjes ontdaan. De ouderwetse Rock ‘n’ Roll die band op plaat voorbrengt piept en kraakt hier en daar aan alle kanten. Luister maar eens naar de eerste single Madame Helga, compleet met achtergrondzangeressen. Het is alsof enkele nummers dertig jaar geleden werden opgenomen en nu zijn geremastered. Misschien komt dit gevoel ook wel door de karakteristieke schorre stem van Kelly Jones. Lennon zong ook al op deze manier.

Garage

Jones schreef alle nummers tijdens de tournee van het vorige album Just Enough Education To Perform. Dit album verkocht vooral in Engeland enorm goed en kreeg ook in Nederland een gouden status. Het is interessant te weten dat The Stereophonics voor het eerst weer een met zijn drieën in een garage hebben gerepeteerd, dus zonder crew of iets dergelijks. Misschien heeft deze opzet ook wel bijgedragen aan het vaak ongeremde rock-enthousiasme dat de heren naar voren brengen op dit album.

~

Toch zitten de hoogtepunten meer in de minder-rockende nummers. Het prachtige, intense I’m Allright (You Gotta Go There To Come Back) vormt een imposante spil van het album en Maybe Tomorrow draagt bij aan het goudeerlijke soulgehalte op de plaat. Verder herbergt You Gotta Go There To Come Back nog een aantal minder spannende, typische Stereoponic-ballads, zoals Nothing Precious At All en Since I Told You It’s Over.

Ouderwets

Een divers album dus, dat nog behoorlijk coherent klinkt ook. Genoeg mooie momenten. Het is echter jammer dat hier en daar de spanning toch echt even ver te zoeken is. Je hebt bij beluistering geen minuut het gevoel dat er iets wereldschokkends aan het gebeuren is. Een gevoel dat je wel hebt bij het luisteren naar de albums van eveneens Britse bands als Coldplay en Radiohead. Misschien heeft dat wel iets te maken met het het ietwat ouderwetse geluid van de band. You Gotta Go There To Come Back is hoe dan ook mooi, maar misschien wel een beetje degelijk.

Link:

www.stereophonics.com

Muziek / Album

Niet echt wereldschokkend

recensie: The Stereophonics - You Gotta Go There To Come Back

Op donderdag 12 juni stonden The Stereophonics als speciale openingsact op de tweede editie van The Music In My Head in Den Haag. Volgens de dame die het programma aan elkaar praatte, speelden The Phonics deze avond voor het eerst nummers van hun nieuwe album You Gotta Go There To Come Back. Een album dat met name in de rocknummers wordt gekenmerkt door een bij vlagen behoorlijk ruw geluid, veel ruwer dan het geluid dat de band live neerzette in een overigens fantastische show.

~

Op het podium van het Haagse Theater aan het Spui werden veel nummers van You Gotta Go There To Come Back opvallend rustig uitgevoerd. De veelal ongepolijste albumtracks werden van hun scherpe rantjes ontdaan. De ouderwetse Rock ‘n’ Roll die band op plaat voorbrengt piept en kraakt hier en daar aan alle kanten. Luister maar eens naar de eerste single Madame Helga, compleet met achtergrondzangeressen. Het is alsof enkele nummers dertig jaar geleden werden opgenomen en nu zijn geremastered. Misschien komt dit gevoel ook wel door de karakteristieke schorre stem van Kelly Jones. Lennon zong ook al op deze manier.

Garage

Jones schreef alle nummers tijdens de tournee van het vorige album Just Enough Education To Perform. Dit album verkocht vooral in Engeland enorm goed en kreeg ook in Nederland een gouden status. Het is interessant te weten dat The Stereophonics voor het eerst weer een met zijn drieën in een garage hebben gerepeteerd, dus zonder crew of iets dergelijks. Misschien heeft deze opzet ook wel bijgedragen aan het vaak ongeremde rock-enthousiasme dat de heren naar voren brengen op dit album.

~

Toch zitten de hoogtepunten meer in de minder-rockende nummers. Het prachtige, intense I’m Allright (You Gotta Go There To Come Back) vormt een imposante spil van het album en Maybe Tomorrow draagt bij aan het goudeerlijke soulgehalte op de plaat. Verder herbergt You Gotta Go There To Come Back nog een aantal minder spannende, typische Stereoponic-ballads, zoals Nothing Precious At All en Since I Told You It’s Over.

Ouderwets

Een divers album dus, dat nog behoorlijk coherent klinkt ook. Genoeg mooie momenten. Het is echter jammer dat hier en daar de spanning toch echt even ver te zoeken is. Je hebt bij beluistering geen minuut het gevoel dat er iets wereldschokkends aan het gebeuren is. Een gevoel dat je wel hebt bij het luisteren naar de albums van eveneens Britse bands als Coldplay en Radiohead. Misschien heeft dat wel iets te maken met het het ietwat ouderwetse geluid van de band. You Gotta Go There To Come Back is hoe dan ook mooi, maar misschien wel een beetje degelijk.

Link:

www.stereophonics.com