Muziek / Album

Doen waar je goed in bent

recensie: The Rifles - Great Escape

Die arme Rifles. Hun superieure debuutplaat No Love Lost werd in 2006 compleet ondergesneeuwd door het geweld van hippe helden als The Arctic Monkeys en The Kooks, en de uitstekende opvolger Great Escape zal qua aandacht en verkoopcijfers ongetwijfeld worden weggevaagd door de langverwachte derde cd van Franz Ferdinand. Gelukkig weet de ware liefhebber wel beter; The Rifles maken de beste Britpop van de 21e eeuw.

Wie voor het eerst Great Escape in de cd-speler doet zal in beginsel wel even slikken; openingsnummer ‘Science in Violence’ wordt zwaar aangezet en klinkt in eerste instantie overgeproduceerd. Dit terwijl No Love Lost juist losjes was opgenomen zonder veel poeha. Hebben de Londenaren te veel tijd in de studio doorgebracht en is daarmee de succesformule uit het oog verloren?

Het antwoord komt al snel in de volgende songs; gelukkig niet. Weliswaar is er aan de productie iets meer zorg besteed maar het gaat niet ten koste van het besmettelijke enthousiasme dat de band uitstraalt. Met een rechttoe rechtaan songopbouw en catchy refreintjes valt Great Escape dan ook nergens stil en de lekker vlotte teksten doen de rest. Weinig poeha dus en dat is in het geval van The Rifles goed nieuws.

Melancholisch

~

Wat is er dan wel veranderd in het universum van dit leuke gitaarbandje? Welnu, eigenlijk niet veel. Zanger Joel Stoker haalt nog immer zijn inspiratie uit het dagelijkse (Britse) leven, waar de man merkbaar melancholisch van wordt. Dat levert dan teksten op als ‘Every hour in my day feels like a week’ in ‘Sometimes’, of het terugkerende ‘Waiting for the day you’re not looking for something else’ in titelnummer ‘The Great Escape’. Tegeltjeswijsheden en -filosofieën als deze volgen elkaar in rap tempo op, en als de muziek niet zo lekker ongecompliceerd zou klinken zou het beeld opdoemen van een man die zwaar gebukt onder alle druk door het leven gaat.

Gelukkig staan er als tegenhanger van deze lichtelijke somberheid ook nog een paar waarlijk onzalige liefdesliedjes op, zoals het veelzeggend getitelde ‘Romeo & Julie’, of ‘Winter Calls’ waarin het simpelweg onmogelijk is niet mee te klappen. En bij de derde luisterbeurt zullen velen de tekst luidkeels meezingen.

Logische opvolger
De geest van de band komt overigens pas echt uit de fles aan het einde van de plaat, als in ‘The General’ en ‘Out in the Past’ alle remmen los gaan. Beide nummers duren ruim boven de vier minuten, uniek in de discografie van The Rifles. Met name ‘Out in the Past’ mag zich een instant classic noemen, met haar Interpol-achtige intro en de bezwerende Stoker die ietwat gehaast maar zeker gemeend zijn tekst richting de luisteraar spuwt.

Je kunt je afvragen wat The Rifles de afgelopen twee-en-een-half jaar toch hebben gedaan, want Great Escape klinkt als een volstrekt logische opvolger van No Love Lost. Maar misschien zit het hem daar wel in; voor die moeilijke tweede plaat duizend ideeën hebben, vervolgens goed nadenken, en dan gewoon datgene doen waar je goed in bent. En The Rifles zijn goed in catchy Britpopliedjes schrijven. Sterker: welke band kan dat beter…

The Rifles in Nederland:
8 april Mezz, Breda
9 april Melkweg, Amsterdam