Terechte heruitgave
.
~
Toen Polichinelle uitkwam had The Prayer Boat zo’n acht jaar eerder al een debuut afgeleverd onder de titel Oceanic Feeling, een album dat onopgemerkt bleef. Maar bij herbeluistering van die plaat blijkt de kiem van het tweede album al wel hoorbaar. De debuutplaat is obscuur gebleven en is een lastig verkrijgbaar verzamelaarsobject geworden. Velen denken dan ook dat Polichinelle het enige wapenfeit van The Prayer Boat is geweest.
Dit tweede album oogstte vooral in Engeland behoorlijk wat aandacht, die uiteraard oversloeg op het vasteland, waar de band gesteund werd door vele critici die het album op waarde wisten te schatten. Als we nu dit album opnieuw beluisteren is aan niets te horen dat we te maken hebben met een plaat van tien jaar geleden. Waren de heren van The Prayer Boat dan hun tijd te ver vooruit? Is het publiek nu misschien wel klaar voor de herfstige sound van deze kwalitatief hoogstaande plaat?
Solo en vervolg
Met de heruitgave van Polichinelle worden we getrakteerd vijf bonustracks die naadloos aansluiten op songmateriaal van het originele album, zoals het titelnummer ‘Polichinelle’, maar die van een iets latere opnamedatum zijn. Dit was net voordat de groep het voor gezien hield en Emmett Tinley zijn geluk alleen ging beproeven. Een geluk dat slechts één wapenfeit heeft opgeleverd: het in 2005 uitgebrachte Attic Faith, een album dat overigens goed past bij het sfeerbeeld van de bandalbums. Ook voor dit soloalbum bleef het commerciële succes overigens uit.
Naar verluidt kunnen we in het najaar een nieuw album van Emmett Tinley verwachten. Als de kwaliteit van de muziek net zo hoog is als die van The Prayer Boat, wordt het behoorlijk genieten de komende herfst. Een jaargetijde dat prima past bij de muziek van Tinley, al is dit groepsalbum Polichinelle inmiddels uitgegroeid tot een plaat van alle jaargetijden, voor de liefhebber van toen en nu.
