The Pogues

Direct vanaf het begin van de jaren 80, toen de groep naam begon te maken onder de naam Pogue Ma Hone (kus m’n reet!), ontwikkelden The Pogues een hele eigen stijl. Traditionele Ierse muziek met punkinvloeden. Anarchistisch, romantisch en chaotisch. Tegen het einde van de jaren 80 was hun succes ongekend. Ze scoorden monsterhits als Streams of Whiskey, The Irish Rover en If I Should Fall From Grace With God en hun cd’s verkochten als een trein. Dit succes was niet in de minste mate toe te schrijven aan de legendarische live-optredens waarbij ‘feest’ het sleutelwoord was. Maar ook schreven ze prachtige ballads waaronder A Pair of Brown Eyes en Fairytale of New York, het mooiste kerstliedje allertijden.

Shane MacGowan

De muziek van The Pogues is doorspekt met verschillende muzikale invloeden: Grieks (Hell’s Ditch), Zuid-Amerikaans (Fiësta) en zelfs country (Dirty Old Town) passeren de revue, maar de nummers blijven altijd onmiskenbaar Iers. Al deze nummers en de al genoemde hits staan uiteraard op The Ultimate Collection. Rond 1990 verschoof de traditionele Ierse muziek, tot groot ongenoegen van frontman en zanger Shane MacGowan, naar de achtergrond. Toen de groep in 1991 uit elkaar viel, droeg MacGowan dit aan als reden voor de breuk. De overige bandleden weten het aan de het gedrag van de blikvanger die zeker in de top tien staat van mensen met de meest destructieve levensstijl allertijden. Onder invloed van heroïne en een hoeveelheid alcohol waarmee de Ierse zee met gemak mee gevuld kan worden, vielen de live-shows regelmatig in het water (of bier, of whiskey). Zijn haast tandenloze mond bracht alleen maar vals gebrabbel voort. Als hij de tekst tenminste kende, en als hij überhaupt op kwam dagen…

Reünie

The Pogues gingen door zonder Shane MacGowan, die in The Popes een nieuwe begeleidingsband vond. Zowel het niveau als de populariteit van beide groepen viel erg tegen en langzamerhand bloedde een legende dood. Vier jaar geleden kwamen ze met kerst weer bij elkaar voor een reeks reünieconcerten waarvan een selectie van de toen gespeelde nummers op de tweede cd is te vinden. Naast veel van de grote hits staan er ook zes nummers op die niet op The Ultimate Collection staan. Dit liveconcert klinkt verrassend goed en zelfs de zang is te pruimen. Op enkele ballads na zingt MacGowan verrassend zuiver.

Een halve liter Murphy’s

Ondanks het feit dat de band al zo’n 15 jaar uit elkaar is, zijn The Pogues nog mateloos populair; niet alleen in Ierse ouwelullen-pubs, maar ook bij de punkjeugd. Door het succes van bands als Dropkick Murphys en Flogging Molly, die feitelijk niets meer zijn dan The Pogues met distortion, worden The Pogues door de jonge punkertjes herontdekt. Deze dubbelaar is dus niet alleen voor oude mannen bij wie een overmatige alcoholconsumptie dagelijkse routine is, maar ook voor hun pinkpopzonen en lowlandsdochters. Een fles Glenfiddich (voor pa) of een halve liter Murphy’s (voor hun nazaten) verhogen de toch al enorme pret die het luisteren van deze collectie met zich mee brengt.