Oude wijn en nieuwe zakken
.
Oude tijden herleven. Het is misschien nog niet zo ver dat we de VOC-tijd van Balkenende bereikt hebben, maar de jaren zeventig lijken wel weer helemaal in. Zagen we eerst de halve muziekindustrie lyrisch worden over ~
Past de nieuwe naam dan inderdaad beter bij de geproduceerde muziek? In ieder geval vele malen beter dan What About Frank? Maar het had ook niet vreemd geweest als de band zichzelf Led Zeppelin, The New Edition hadden genoemd. Het hele album riekt namelijk naar deze legendarische band uit de jaren zeventig. Niet alleen de muziek lijkt sterk op die van Led Zeppelin, ook de stem van zanger Mark Melicia vertoont grote overeenkomsten met die van Led Zeppelins Robert Plant. Overigens is ook de vergelijking met White Stripes-zanger Jack White zeker gerechtvaardigd bij sommige nummers (‘Everything You’re Breathing For’).
Maar eigenlijk is The Parlor Mob gewoon het huidige Led Zeppelin. Hoewel de openingsakkoorden van het eerste nummer op And You Were a Crow (‘Hard Times’) nog even een nieuwe versie van Alice Coopers ‘School’s Out’ doen vermoeden, is dit idee na enkele seconden al verbleekt. Zodra Melicia zijn mond opendoet is het beeld bepaald. Zet daarnaast ook nog eens de typische, met blues doordrenkte, jarenzeventighardrock en er is geen twijfel meer mogelijk.
Smoel
Voor iedere liefhebber van Led Zeppelin (of eventueel ook Black Sabbath) is And You Were a Crow verplichte kost. Dichterbij de legendarische rockband kun je niet komen. Misschien niet eens meer door de nu toch wel oud wordende Led Zeppelin-leden zelf. Maar dat is ook juist een beetje het probleem van The Parlor Mob. Ze hebben nauwelijks een eigen smoel. Bij elk nummer ga je op zoek naar het originele Led Zeppelin-nummer dat ter inspiratie heeft gediend. Zo is het langste en meest ambitieuze nummer van het album, ‘Tide of Tears’, bijna een regelrechte kopie van ‘Since I’ve Been Loving You’.
Misschien dat The Parlor Mob nét iets moderner klinkt dan haar illustere voorganger, maar de verschillen zijn miniem. En daardoor is het dus een must voor eenieder die terugverlangt naar het geluid van de jaren zeventig met haar opzwepende gitaren en zuiver krijsende zangers. Dit is kopie-rock op zijn best. Het origineel blijft vaak wel beter, maar dit is een zeer goede poging dat gevoel van legendarisch rockbands terug te halen naar de huidige tijd. Klassiekers voor het grote publiek zoals ‘Stairway to Heaven’ staan dan wellicht niet op dit album, maar dat de plaat zeer beluisterenswaardig is staat buiten kijf.
The Parlor Mob heeft met And You Were a Crow een zeer degelijk album afgeleverd met een heerlijk nostalgisch geluid. Als ze dit geluid op hun volgende album kunnen uitbreiden met wat meer eigen inbreng, dan zou The Parlor Mob wel eens een band kunnen worden waar we nog veel van gaan horen. Maar dan moeten ze, om met Balkenende te spreken, wel even ‘de handen uit de mouwen steken’. Legendarische bands ontstaan namelijk niet zomaar door het kopiëren van het geluid van andere bands. Maar door keihard werken aan een eigen geluid. Met deze VOC-mentaliteit zou The Parlor Mob er best wel eens kunnen komen.
This work is from the William P. Gottlieb collection at the Library of Congress. Rights and restrictions. In accordance with the wishes of William Gottlieb, the photographs in this collection entered into the public domain on February 16, 2010. 
