Muziek / Album

Bekend maakt bemind

recensie: The Minutes - Marcata

.

Bij zo’n lieve introductie verwacht je even zo lieve muziek, maar niets is minder waar. The Minutes maken gewoon dikke, vette, vuige rock. Lekker knallen met gitaar en drum. Gelardeerd met het ruige stemgeluid van zanger Mark Austin. Dit is Rock’n Roll in zijn pure vorm.

Lang verwacht, toch gekomen

~

De neven Mark Austin (zang, gitaar) en Shane Kinsella (drums) maken al sinds hun kindertijd samen muziek, maar als halverwege de jaren negentig Tom Cosgrave (bas, zang) zich bij hen voegt krijgt The Minutes pas echt vorm. Het heeft echter even mogen duren voordat dit resulteerde in een album. Maar toen ze eindelijk besloten een album op te nemen, stond het debuut Marcata in de gelijknamige New Yorkse studio binnen vijf dagen op band.

Eindelijk kunnen we ook in de huiskamer van The Minutes genieten. Dan wordt ook meteen duidelijk waarom deze gasten zo veel optreden. Dit is muziek die gehoord wil worden. Marcata is een album dat gemaakt is voor de hogere regionen van je volumeknop. Openingsnummer ‘Monster’ bereidt je in anderhalve minuut voor op wat je kunt gaan verwachten: gierende gitaren en bonkende drums.

Rock, rock en nog eens rock
Vervolgens voegt in ‘Black And Blue (A Letter)’ ook de zang zich erbij en is het plaatje compleet. Dat plaatje wordt gevormd door een soort psychedelische garage rock, die misschien wel tot de beste Britse gitaarrock van vandaag de dag behoort. Waarschijnlijk juist omdat de muzikanten aan de ene kant heel herkenbare rockmuziek maken, terwijl ze aan de andere kant een heerlijke eigen geluid hebben.

Het geheel ademt de sfeer van de jaren zeventig uit, met een eigentijds randje. Zo klinkt het nummer ‘Guilt Quilt’ bijvoorbeeld als een Led Zeppelin riff met een vroege Kings of Leon inslag. Daarnaast heb je bij nummers als bijvoorbeeld ‘Black Keys’ al na één keer luisteren het idee dat je deze liedjes al jaren kent. Het klinkt allemaal heel vertrouwd. Maar daarmee is niet gezegd dat je het allemaal al eens gehoord hebt. Sterker nog: je wilt het album juist meteen nog een keer luisteren. En nog een keer…en nog een keer…