IJzersterk vanuit de garage van Sly Stone

Het begin van het verhaal van The Kills gaat enkele jaren terug. Toen ontmoette de Brit Jamie Hince bij een optreden van het Amerikaanse Discount de zangeres van die band: Alison Mosshart. Hince was in Amerika op zoek naar inspiratie voor zijn soloproject dat ter vervanging moest dienen voor zijn band Scarfo. Mosshart bood haar stem aan, veranderde haar naam en samen werden ze The Kills. In 2003 debuteerden ze met het sterke Keep On Your Mean Side. Na het succes werd er gewerkt aan het vervolg, dat resulteerde in No Wow. Voor het schrijven en het opnemen van de teksten zochten Mosshart en Hince de rust bij Lake Michigan, temeer omdat daar de Key Club-studios zijn, waar de legendarische, maar volgens velen behekste Flickinger mengtafel van Sly Stone staat. Zwarte magie of niet, het geluid op No Wow is de moeite meer dan waard geweest om alle rare verhalen en mogelijke gevaren van de Flickinger te trotseren.

Spanning

De plaat klinkt gepolijster dan diens voorganger, maar wie denkt aan easy listening heeft het fout. VV klinkt, vergeleken met de vorige plaat, nog meer als een kruising tussen Patti Smith en PJ Harvey. Daarbij zijn het de minimale muzikale middelen die The Kills gebruiken wat de band uiterst interessant maakt. De drumcomputer en de gruizige en de grommend rockende gitaar werken verslavend. De overtuigende stem van Mosshart heeft daarop een fijne stuwende werking. De eerste tonen van het titelnummer No Wow klinken spannend en veelbelovend, maar de kracht ligt erin dat de rest van de plaat die lijn van spanning weet vast te houden. Dit komt mede door een krachtige en aansprekende riff die steevast aanwezig is in de nummers.

Lovenswaardig

Zoals gezegd is het titelnummer meteen heftig, maar ook Love Is A Deserter hakt erin, net als Dead Road. De single The Good Ones kan zich wel eens hoog in de eindlijstjes van de kenners gaan nestelen, en ook At The Back Of The Shell heeft een enorme hitpotentie. Het rustige Rodeo Town haalt het tempo een beetje uit de plaat, maar is daarentegen wel een aangename afwisseling. Net als de momentopname Ticket Man, waarbij het geluid van VV en Hotel helemaal minimaal is en waarbij echt duidelijk wordt dat The Kills zelfs zonder de gitaar stevig overeind blijven. VV zingt: “This ain’t no wow,” maar wat heeft ze het mis. No Wow is verbazingwekkend goed en roept eigenlijk alleen maar loffelijke woorden op.