Muziek / Album

Groeibriljant

recensie: The Horse Company - Calypso

.

Na drie jaar radiostilte is er opeens een nieuwe plaat van The Horse Company. Op hun derde cd is de basis weliswaar dezelfde, maar worden er meer dan voorheen diverse interessante uitstapjes gemaakt naar andere muziekstijlen.  Hierdoor is Calypso een bijzonder muziekstuk geworden met nummers die uitblinken in dynamiek, spanning en experimenteerdrift.  

Diverse muziekstijlen worden omarmd in de negen nummers tellende plaat en ook de nummers zelf zijn verfijnd opgebouwd uit verschillende lagen. De kleuren op de omslag weerspiegelen wat dat betreft goed het palet aan muziek dat op Calypso terug te vinden is. Ingetogen kalmte wordt geregeld verruild voor robuuste rock. Lichtere indiepop en meer experimentele progressieve rock wisselen elkaar moeiteloos af. Spierballen worden getoond en decibellen worden opgeschroefd maar net zo vaak maakt deze krachtpatserij plaats voor ingetogenheid met sferische kalmte.  Extra ondersteund door de samenzang van de broers Hilberdink levert dit enkele prachtnummers op.

Eigen geluid

~

Het indiesausje smaakt ook nu weer voortreffelijk, maar deze keer zitten er wel duidelijk nieuwe ingredienten in verwerkt. Verwacht daardoor geen schreeuwerige, opdringerige plaat. De broertjes Hilberdink schreeuwen niet om aandacht maar krijgen deze vanzelf. En dat is volledig terecht. Met hun ambachtelijke nummers hebben zij vanaf het allereerste begin hun eigen richting bepaald  en dit lijkt zich nu te gaan uitbetalen.

Vergelijkingen met bands als Wilco, R.E.M., Band of Horses  en ook The Foo Fighters en Fleet Foxes worden inmiddels veel gemaakt. Ondanks deze grote namen wordt de band daarmee tekort gedaan. The Horse Company is namelijk niet in een hokje te plaatsen. En dat is waarschijnlijk tegelijkertijd ook hetgeen waarmee deze band zich onderscheidt.

Houdgreep
Direct vanaf plaatopener  ‘Front Running’ neemt The Horse Company de luisteraar in een muzikale houdgreep om pas nadat het laatste nummer voorbij is los te laten. Door de diversiteit en de gelaagdheid van de muziek kruipt deze na iedere luisterbeurt dieper onder je huid.  Alle bandleden komen weliswaar uit Zwolle, de band klinkt van begin tot eind authentiek Amerikaans.

De spanningsboog blijft op de gehele plaat gespannen en wordt in het laatste nummer tot een climax gebracht. Op dit titelnummer lijkt het alsof Crazy Horse zelfs nog even op bezoek komt. Met zwaar overstuurde gitaren wordt in dit epische slotstuk een bombastische geluidsmuur neergezet die overgaat naar ingetogen rust om vervolgens naar een definitieve climax toe te werken. En dan zit het luisteravontuur erop. Een passend slot voor een knap album.

Na drie albums lijkt deze band steeds meer op een groeibriljant. Deze derde plaat is beter en verfijnder dan de voorgaande en waarschijnlijk zal dit straks ook weer gaan gelden voor het volgende album in rij. Vorig jaar opende labelgenoot Moss de driedaagse van Pinkpop. The Horse Company zou zeker niet misstaan als openingsact voor Pinkpop 2013.