Kampvuur-punkrock

Schijfjes met B-sides zijn nimmer even hot als een studioplaat en worden veel minder gepromoot, maar af en toe bevatten ze ruwe diamanten die later uitgroeien tot klassiekers en publieksfavorieten, zoals de B-kantjes van Eels, Dr. Dog of Morphine. Een meerwaarde aan hun repertoire als het ware, iets wat The Gaslight Anthem spijtig genoeg niet kan claimen; dit album is vulling, broodpudding, verre van de icing op een jubileumcake.

Akoestisch + punk = botox

De punkrockers uit New Brunswick, New Jersey hebben dus een plaat afgeleverd die niet nodig was, en dat is nog voorzichtig uitgedrukt. De band is erin geslaagd om eigen nummers oneer aan te doen door ze te spenen van alle passie en energie. Alsof je gisteravond in slaap viel naast een jonge en begeerlijke Dolly Parton en vandaag wakker wordt naast haar 68-jarige, ongeschminkte zelf.

Akoestisch gespeeld en liefjes gezongen klinken klassiekers als ‘The ’59 Sound’, ‘Great Expectations’ en ‘The Queen of Lower Chelsea’ ronduit zwak; gefilterd van schwung en jeugdigheid boeten ze ferm in aan kwaliteit. ‘American Slang’ blijft gelukkig ook in een akoestische versie overeind — Brian Fallons stem klinkt nóg getormenteerder dan gewoonlijk, in dit nummer vol oerkreten en slangenbeten.

Punk + Shakespeare = global warming

Opener ‘She Loves You’ is niet nieuw, maar staat voor het eerst op een The Gaslight Anthem-plaat. Dat de Amerikaanse punkrockers behoorlijk belezen zijn, lijdt geen twijfel: terwijl ze met ‘Great Expectations’ de gelijknamige klepper van Charles Dickens bezingen, hebben ze met ‘She Loves You’ een moderne versie van William Shakespeares ‘Romeo and Juliet’ geschreven. Niet slecht, maar toch misschien terecht op sterk water bewaard tot het B-album er eindelijk was.

Wel erg leuk is ‘Boxer’, voor de gelegenheid in een vrolijk, akoestisch dub/reggae-jasje gegoten. Vooral de hoefsmid-percussie op de achtergrond klinkt erg fris op een plaat met weinig opwinding. Twee op zes dus, de The Gaslight Anthem nummers die écht goed klinken in een akoestische versie. Een rapport evenwaardig aan dat van de meest recente VN-klimaattop in Warschau: te voorzichtig, niet vernieuwend, geen ambitie, te weinig actie — dik gebuisd.

Covers maken goede vrienden

Kunnen de talrijke covers op dit album de eer nog enigszins redden? Ja en nee. De keuze voor bepaalde bands en nummers ligt niet voor de hand. Fallon en de zijnen swingen op ‘Tumblin’ Dice’ van The Rolling Stones en wagen zich aan bluesy R&B met ‘Once Upon A Time’ van Robert Bradley’s Blackwater Surprise: verrassend en sterk. Op ‘State of Love and Trust’ (Pearl Jam) lijkt Fallons stem zelfs verdomd veel op die van Eddie Vedder, maar dan nog beter!

Drie geslaagde covers dus, maar de andere kunnen opnieuw nauwelijks de middelmaat overstijgen. De keuze voor ‘Songs for Teenagers’ (Fake Problems) en ‘Antonia Jane’ (Lightning Dust) ruikt niet alleen naar een klein promo-cadeautje voor bevriende bands, maar klinken bovendien gewoon niet zo goed in een akoestische versie. Sympathiek is het wel: aan Brian Fallon heb je volgens ons een goede vriend.

Punk + kampvuur = Jack Johnson

The B-Sides, een weinig originele titel voor een weinig originele plaat. Een degelijke en volwassen band als The Gaslight Anthem zal vast geen fans verliezen door de release van dit mindere album, maar wij verwachten een overtuigende effort bij hun volgende studioplaat of live cd — staalharde bewijzen voor hun eigen leuze, Stay Lucky en Young. Fallon met gitaar rond een kampvuur zal ongetwijfeld heel mooie momenten en onvergetelijke bivaknachten opleveren, maar kies dan toch niet voor punkrock. Doe ons rond de vlammen maar iets van Jack Johnson of Bob Dylan.