Muziek / DVD

Charismatisch duo in bloedvorm

recensie: The Dresden Dolls - Paradise

De opkomst van de muziek-DVD moet een hele uitkomst zijn voor die arme platenmaatschappijen. Live-registraties verschijnen de laatste jaren bij de vleet, ook van relatief jonge bands. De tijd dat je eerst een flinke staat van dienst moest hebben opgebouwd voordat je recht kreeg op een dergelijke registratie is voorbij. Iedere artiest kan voor weinig geld een show opnemen en die uitbrengen op DVD. Goed voor de verkoop en in het geval van The Dresden Dolls ook erg interessant voor de consument.

De Amerikaanse Dresden Dolls brachten een jaar nadat hun titelloze debuut in Nederland verscheen een eerste live-DVD uit: Paradise. De band, in principe bestaand uit het tweetal Amanda Palmer en Brian Viglione, stond ter ondersteuning van het album in het voorprogramma van Nine Inch Nails en speelde bovendien memorabele sets in de Amsterdamse Melkweg en op Haldern: “De performance is origineel en overdonderend. Halverwege worden gloedvolle covers gebracht van Black Sabbath (War Pigs) en Jacques Brel (Amsterdam)… het publiek schreeuwt om meer, maar de tijd is op. Het hoogtepunt van het festival, punt.” Aldus Koen ter Heegde van 8WEEKLY.

Christopher Lydon

~

Ook deze live-registratie geeft een goed beeld van de klasse van dit tweetal. De witgeschminkte Amanda Palmer is de songwriter achter de piano, het brein, het middelpunt. Brian Viglione is de drukke mafkees achter de drums. Maar het is met name de wisselwerking tussen de twee, die het hem doet. De setting van het optreden past geheel bij het soort op de jaren twintig gebaseerde ‘Brechtian punk cabaret’ dat de band presenteert. Aan dit optreden in Paradise Rock Club ging een avond vooraf met allerlei performances, geheel in de stijl van The Dresden Dolls. Optredens die al in de wachtrij voor het concert begonnen. De band lijkt symbool te staan voor een heuse levensstijl. Eveneens was er een inleidend interview met Amanda en Brian, niet geheel toevallig verzorgd door webradiopresentator Christopher Lydon – de man aan wie Amanda op ironische wijze de liefde verklaarde in een schitterend nummer met de titel (je raadt het al) Christopher Lydon.

Porseleinen pop

Wat volgt is een daverende concertregistratie die de illusie wekt dat je er zelf bij bent, wat veel registraties niet lukt. Die twee zijn rasperformers, enorm charismatische muzikanten die precies weten hoe hun handel in elkaar zit. Veel mooie tegendraadse liedjes, maar ook de nodige rock ‘n’ roll. Alsof het niets is kan Palmer ineens zo subtiel en breekbaar zijn als een porseleinen pop. Ook hier de cover van War Pigs, geen Jacques Brel, maar wel het schitterende Pierre van Carole King. Verder natuurlijk eigen nummers als de single Girl Anachronism, Good Day, Missed Me en de prachtige lange afsluiter – zowel op de plaat als live – Truce. The Dresden Dolls werken zich uit de naad en gaan op het podium helemaal uit hun dak, samen met het publiek in de zaal en ondergetekende op de bank.

Het kan dan niet zoveel meer schelen dat de aanvullende documentaire A Life In The Day Of The Dresden Dolls lang duurt en niet altijd even interessant is en dat de registraties van Coin-Operated Boy en Girl Anachronism op Roskilde 2005 kwalitatief te wensen overlaten. The Dresden Dolls in deze bloedvorm zijn de droom van elke muziek- en theaterprogrammeur.

De band werkt nu aan een nieuwe plaat en op hun website word je gevraagd mee te denken over de hoes.