Full Metal Mountie

En die plaat ligt nu voor me in de vorm van Synchestra, een album dat inderdaad een heel stuk minder extreem klinkt dan Alien. Iets dat Townsend zelf ook aangeeft: met Alien probeerde hij emotioneel tot het uiterste te gaan. Synchestra moet juist een album zijn waar hij vrolijk van wordt.

Vrolijk van metal

Nu hoeven de metalfans bij het woord vrolijk helemaal nog niet bang te worden. Wie naar deze nieuwe plaat luistert zal merken dat Devin nog steeds ontzettend vrolijk wordt van metal. Duidelijk is echter wel dat The Devin Townsend Band een heel andere kant van Townsend’s karakter ten toon spreidt. Geen duistere en industrieel klinkende riffs die je doen afvragen in welke helse krocht je nu weer beland bent. Nee, dit muzikale werkstuk laat zich als één lang, welhaast progressief, nummer beluisteren. Wel een bizar progressief nummer, maar niettemin bijzonder interessant. Bizar omdat het werkstuk toch weer een hoop vervreemdende elementen bevat en interessant omdat je nooit precies weet wat je kunt verwachten.

Over polka, country en baby’s

Wat je in ieder geval niet prominent hoort is gebrul en geschreeuw, Townsend doet het wel, maar met mate. Meer ligt de nadruk op zuivere vocalen. Tenslotte is dit ook iets waar de beste man bekend mee werd toen meestergitarist Steve Vai een album met de toen nog onbekende Townsend opnam. Niet heel vreemd dus dat Vai ook op dit album (in het nummer Triumph) een stukje meespeelt. Ook horen we geen blastbeats of anderszins woest uit de speakers dreunende drums, het geheel klinkt vrij ingetogen voor metal.

Wat we dan vervolgens wel horen zijn vreemde country-intermezzo’s (midden in Triumph), bijna carnavaleske polkaritmes (Vampolka) en zelfs bemoedigende ofwel aansporende teksten als: “Why don’t you have a baby” (Babysong). Niet de elementen die je doorgaans op een metalalbum zult aantreffen. En laat dat nu juist de kracht zijn van Townsend, die ooit al eens uitlegde dat hij zelfs wanneer hij een countryalbum zou maken nog steeds iets zou schrijven dat naar metal klinkt. De durf om ook op deze manier het toch al experimentele vlak van progressieve muziek vorm te geven kenmerkt hem en dit gehele album. Voor een ieder die een portie vrolijkheid mist in zijn platencollectie, of gewoon op zoek is naar een interessant album: Synchestra.