Muziek als verwrongen staal
Wie de bandnaam Stuurbaard Bakkebaard hoort weet waarschijnlijk niet meteen wat daarvan te moeten denken. Een directe associatie met Nederlandstalige muziek kan niet ontkend worden. Het duo Onno Kortland en Timo van Veen, dat in 1996 startte, is inmiddels uitgegroeid tot een vierkoppige band. Marc Koppen versterkte het duo al in 1997. Met dit nieuwe album L’Amour is het dj DNA die het kwartet compleet maakt. DNA (Arjen de Vreede, voorheen bij Urban Dance Squad) voegt ook een nieuwe dimensie toe aan het geluid van Stuurbaard Bakkebaard. Het lijkt erop dat zijn komst de muziek toegankelijker is geworden.
Stuurbaard Bakkebaard uit Eindhoven grossiert al sinds haar bestaan in wat vreemde rockmuziek. Zoals ze zelf schrijven in hun biografie maken ze vieze popmuziek, hoekig en met een groove en, met de komst van DNA, aangevuld met samples en scratches. Het is muziek die vraagt om aandacht; als je vluchtig luistert zul je het geheel wellicht snel afdoen als een bak herrie zonder al te veel inhoud.
Deuntjes en refreintjes
~
Albumopener ‘L’Amour’ biedt diverse geluidjes, tikjes en invloeden die alleen maar van DNA afkomstig kunnen zijn. Het tempo is laag, de zang geeft je het gevoel naar een soort rockballad te luisteren. De toegankelijkheid straalt van dit eerste nummer af, maar dit vervaagt naar het einde van de compositie. Met ‘Cuba’ zet de vervreemding voort want het nummer doet helemaal niet denken aan het zonnige eiland. In ‘Simple Life’ introduceert Stuurbaard Bakkebaard – zoals ze wel vaker doen – deuntjes, refreintjes en stukjes muziek die zich in je brein gaan nestelen. En dat terwijl de omlijsting van het nummer behoorlijk hoekig is. Het gevoel van het openingsnummer keert terug bij ‘White Daughter’ dat weer heel toegankelijk klinkt. Gesamplede strijkers openen het gekke ‘Pimp My Funky Brain’ dat dicht tegen het werk van de Beastie Boys aanleunt, zonder een kopie of parodie te zijn.
Verwrongen staal
Invloeden van anderen vind je overigens genoeg op het werk van Stuurbaard Bakkebaard. Denk aan: Tom Waits, Captain Beefheart, Soulwax en de eerdergenoemde Beastie Boys. Hun invloeden zijn opgenomen in een origineel brouwsel van hoekig en deels akoestisch gespeeld materiaal. Geluidstovenaar DNA weeft hier zijn eigen laag doorheen.
De muziek van Stuurbaard Bakkebaard laat zich op deze cd het best omschrijven als een stuk verwrongen staal in een landschap van historische bouwwerken vermengd met moderne kunst. Zelf omschrijft de band het overigens als volgt: de sfeer van een vervallen nachtclub; rood licht, met een barman die een tand mist en een portier met maar één pink. Het is ruw maar tegelijkertijd gevoelig. Het zoetzuur van augurken. Het is lekker maar ook vreemd. Als je er de tijd niet voor neemt zal het je nooit bevallen. Een groot publiek zal Stuurbaard Bakkebaard met dit vierde album dan ook wel niet weten te bereiken. Maar is dat hun doel?
Malin Hollaar 
