Conservatieve SSSSpierballenrock

~

Voor hun tweede album hebben de Amerikanen onder andere versterking gekregen van voormalig Soulfly-drummer Roy Mayorga. Wanneer je vervolgens ziet dat Come What(ever) May gastbijdrages bevat van Godsmack- drummer Shannon Larkin en leest wie er volgens goed Amerikaans gebruik allemaal worden bedankt – Sepultura, voormalig Ugly Kid Joe/ Life of Agony-zanger Whitfield Crane en Foo Fighters’ zanger/gitarist Dave Grohl, dan weet je ongeveer in welke hoek je de muziek zoeken moet.

Mhohh

De plaat Come What(ever) May lijkt beïnvloed door vier S’en: Slipknot, Spineshank, Stereomud (project van Life of Agony-drummer Dan Richardson, LOA-gitarist Joey Z en voormalig Stuck Mojo-bassist Corey Lowery) en Staind. Een beetje gedateerde bands en – met uitzondering van Slipknot – nooit echt omarmd door de West-Europese muziekliefhebber. Ook Stonesour zal hier hoogstwaarschijnlijk geen potten weten te breken. Dat ligt niet alleen aan de eendimensionale sound, maar ook aan de matige composities (met als uitzondering de agressieve opener 30/30-150) en de samenstelling van het album. Zo passen de Nickelback-ballad Sillyworld, de door de piano gedragen Zzyzx Rd. (Skyradio muzak) en het Staind-achtige Through Glass (poprock die niet had misstaan op de soundtrack van Spiderman) eigenlijk totaal niet bij de rest van het album. Daarbij racen ze door de teksten heen, zodat je bij een quasi gevoelig nummer als Through Glass het gevoel van het nummer nooit te pakken krijgt. Nee, met deze zwaar aangezette, conservatieve rock zullen de heren van Stonesour in Europa weinig indruk maken. Helaassss.