De waarheid onder ogen
Toen Pavement na Terror Twilight de instrumenten aan de wilgen hing, ging de meest wijze van de koningen der collegerock in zijn eentje verder. Het leverde, op het tussendoortje Dark Wave na, inmiddels drie platen op. Bij de voorlaatste liet Stephen Malkmus zich bijstaan door zijn groepje the Jicks; op Face the Truth opereert hij weer alleen. En het lijkt of Malkmus de waarheid onder ogen is gekomen en zich erbij neer heeft gelegd, want alle klanken verwijzen naar één band: Pavement.
~
Concurrentie
De lijn van de plaat wordt doorbroken door het lange uitgesponnen, met veelvuldige sustain en andere gitaarcapriolen ingevulde No More Shoes. Dan komt Malkmus ietwat los van de bijna traditionele melodieuze en noisy manier van spelen en weet iets vaker dan gemiddeld het distortion-pedaal te vinden. En aan beide kanten van No More Shoes beconcurreren de nummers elkaar, waarbij de teksten als vanouds niet te volgen zijn. Desondanks blijft het intrigerend. Vooral in It Kills dat vervolg vindt in het mooie, soms sferische Loud Cloud Crowd. Na het midden doet het nummer Mama z’n uiterste best om gehoord te worden, net als het even later komende Post-Paint Baby.
Bekende ideeën
Het grootste euvel komt naar voren wanneer de vraag rijst hoe Face the Truth moet worden gezien. Dan wordt er als het ware een beetje gepulkt aan de korst op de arm van de fan. Want de plaat kent bijna allemaal goeie nummers en dat maakt de plaat heel goed te beluisteren. Het probleem ligt bij de verwijzing naar iets groots uit het verleden. De opbouw van nummers, de wendingen en de refreintjes komen allemaal heel bekend voor, omdat alle ideeën al een keer eerder zijn verwerkt in het oeuvre van Pavement. Maar wie Malkmus hoog heeft zitten en nooit genoeg kan krijgen van Pavement, vindt in Face the Truth een hele fijne vriend.
