Muziek / Album

Hoofdstuk vijf komt vijf jaar te laat

recensie: Staind - Chapter V

We spreken over het jaar 2001. De nu-metal beleeft haar hoogtijdagen, met Korn en Limp Bizkit als vaandeldragers. Staind pikt, met hulp van Fred Durst, een graantje mee met de hitsingle It’s Been Awhile, afkomstig van het succesvolle album Break The Cycle. 2005. Korn haalt enkel nog de bladen als een gitarist de band verlaat om zijn leven naar de leer van Jezus in te richten. Limp Bizkit heeft enkele weken geleden één van de belabberdste rockplaten van het jaar afgeleverd (The Unquestionable Truth Vol. 1). En Staind? Staind doet alsof de tijd stil heeft gestaan en blijft onverdroten doen waar het goed in is: mokkende metal voor de massa maken.

~

Chapter V heet de vijfde langspeler van het kwartet uit Boston. Weer een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de band en ja, weer heeft de band een grote stap gemaakt in zijn ontwikkeling. Aldus de band. Op het eerste gezicht is het grootste verschil met eerdere albums dat producer Josh Abraham is ingewisseld voor David Botrill (Tool, Godsmack). Echt nieuwe inzichten levert dit echter niet op. Zanger Aaron Lewis zanikt nog altijd dat het een lieve lust is, de gitaren zijn als vanouds zwaar gestemd en in het cd-boekje worden andermaal de heren van Limp Bizkit bedankt.

Nieuw hoofdstuk

Een nieuw hoofdstuk? Het lijkt er niet op. Want hoewel opener Run Away nog een enigszins vrolijk riedeltje herbergt, zijn het vanaf de eerste single Right Here gewoon weer de kenmerkende zwaarmoedige bas- en gitaarklanken die de boventoon voeren. Tel daarbij op de teksten van Lewis, die steevast gaan over het onrecht dat hem wordt aangedaan (in elk refrein komen steevast de woorden ‘I’ en/of ‘me’ voor) en je weet dat hoofdstuk vijf in dit geval net zo goed hoofdstuk twee had kunnen zijn. Of vier.

Niet dat dit een ramp hoeft te zijn, Staind heeft namelijk wel degelijk een aantal platen gemaakt waar het trots op mag zijn. Maar in dit geval ligt het anders. Simpel gezegd ligt het niveau op Chapter V gewoon te laag. Het zijn slechts de nummers die ietwat afwijken van het standaard Staind-recept die deze plaat nog wat smaak geven. Zo is het refrein van Please sterk genoeg om zich te meten met het beste werk van succesalbum Break The Cycle en is het alleen al de gitaarriff van Paper Jesus die het nummer het beluisteren waard maakt.

Doodsteek

Verder lijkt Chapter V gewoon nog het meest op een plaat die vijf jaar geleden gemaakt had moeten worden. Om de conclusie te trekken dat Staind, na het debacle van de laatste Limp Bizkit-plaat, de officiële doodsteek aan de nu-metal geeft gaat wat ver (laten we daarvoor eerst Souvenir Of Sadness van Korn afwachten). Maar dat de band rond Aaron Lewis met Chapter V geen nieuwe zieltjes zal winnen moge duidelijk zijn.